Misery

Sen był jak wysoka fala, która zakrywała skałę żalu. Kiedy się budził, następował odpływ, i wkrótce skała znów stawała się widoczna - opoka niezniszczalnej rzeczywistości, coś, co będzie zawsze, dopóki Bóg nie zdecyduje inaczej.

My, Żydzi, bardzo lubimy pianina. Kiedy ma się pianino, raczej trudno jest myśleć o przeprowadzce.

Jak mu serce bije! Jak bardzo chce się wydostać! Tak jak i my, Paul. Tak jak i my. Myślimy, że wiemy tak wiele, ale naprawdę nie wiemy więcej niż zwykły szczur w pułapce - szczur z przetrąconym kręgosłupem, któremu się wydaje, że wciąż jeszcze chce żyć.

Paulowi to odpowiadało, choć ciężka maszyna - równie solida jak ta kobieta i równie uszkodzona - przez cały czas...

Co mógłbyś powiedzieć na temat życia, gdzie najwięcej kluczowych rozmów toczy się, kiedy masz parcie na pęcherz albo coś w tym rodzaju? Życia, w którym nie było żadnych rozdziałów?

Kiedy skończył, odłożył długopis. Czuł się – jak zawsze, gdy skończył książkę - dziwnie pusty, zawiedziony, przekonany, że za drobny w sumie sukces przyszło mu zapłacić absurdalnie wysoką cenę. [...] Mimo wszystko to było dobre - zawsze. Bez wyjątku. Produkowanie tych rzeczy, tworzenie ich było czymś naprawdę wspaniałym.

Wierzę w to, że właśnie chwile ciszy są najgłośniejsze.

Brnąłeś naprzód, bo to było wszystko, co mogłeś zrobić.

Chętka. Wstrętna jak walenie konia w podrzędnym burdelu. Wspaniała, jak pieprzenie się z najlepszą na świecie, najbardziej utalentowaną panienką na telefon...to było okropne, i ...to było dobre...w końcu to nie ważne, jakie to było - takie czy siakie, bo koniec końców ...nie przestałeś, dopóki nie miałeś dość.

...był jak skała nad brzegiem oceanu. Kiedy spał, było tak jak podczas trwania przypływu - i to w pewnym sensie przyniosło mu ulgę. Sen był jak wysoka fala, która zakrywała skałę żalu. Kiedy się budził, następował odpływ, i wkrótce skała znów stawała się widoczna...

Zemsta jest talerzem, z którego najlepiej jeść, kiedy ostygnie.

Ludzie, którzy opowiadają historie, zwykle nie potrafią ich napisać.

Teraz w głębi mózgu usłyszał głos Czerwonej Królowej, mówiącej do Alicji: "To właśnie tu planowaliśmy wczoraj zebrać się do sprzątania i planujemy rozpocząć je jutro, ale nigdy nie rozpoczniemy naszego sprzątania dziś.

Jeżeli naprawdę sądzisz, że ludzie, którzy piszą książki, są przy tym cholernie wygadani, to chyba nigdy nie widziałaś takiego typa podczas któregoś z wywiadów w programie "Today".

Tylko głupiec mógłby próbować tworzyć dzieła, za pomocą złych narzędzi.

(...) pochylił się ponownie nad książką. Była w jakiś sposób za dobra, aby mógł ją odłożyć. To było tak jak z powieścią, tak obrzydliwą, że nie sposób jej odłożyć.

Mężczyźni oświadczają się przy księżycu, kobiety składają pozwy do sądu.

Pisanie może być jak masturbacja, ale uchowaj Boże, gdyby miało się zmienić w akt autokanibalizmu.

Ten pomysł był na tyle szalony, że wydawał się całkiem sensowny.

Bo pisarze pamiętają wszystko [...]. Zwłaszcza bolesne przeżycia. Rozbierz pisarza do naga, wskaż palcem na jego blizny, a on zaserwuje ci opowiastkę o najdrobniejszej z tych blizn. O tych większych napisze sporych rozmiarów powieść. Nie wymiga się amnezją. Dobrze jest mieć odrobinę talentu, jeżeli chcesz być pisarzem, ale tak naprawdę to tym, czego potrzebujesz, jest zdolność przypominania sobie okoliczności, w jakich nabawiłeś się każdej z tych blizn.