Haruki Murakami o samotności [ pokaż wszystkie cytaty ]

Nikt nie lubi samotności. Ja tylko nie próbuję się z nikim na siłę zaprzyjaźniać. To prowadzi do rozczarowań.

Czułem się bez niej samotny, ale cieszyło mnie to, że przynajmniej umiem jeszcze odczuwać osamotnienie. Osamotnienie nie było wcale złym uczuciem. Jak cichy dąb, z którego odleciały ptaszki.

Kiedy człowiek mieszka długo sam, zaczyna się przyglądać różnym rzeczom. Czasami zaczyna też mówić do siebie, jadać w hałaśliwych knajpach (...). I po trochu sam staje się anachroniczny.

To dlatego, że pan jest jeszcze młody. Kiedy będzie pan w moim wieku, na pewno pan też zrozumie takie uczucie. To, w jak głęboką samotność może człowieka wpędzić prawda.

Człowiek jest z natury samotny, lecz niodizolowany. Jego życie gdzieś łączy się z innymi istnieniami.

W ciszy koło czwartej nad ranem słyszałem, jak powoli rosną korzenie samotności.