Ale nic nie można na to poradzić. Każdy żyje własnym życiem. Nie można brać za nie odpowiedzialności. To trochę tak, jakbysmy żyli na pustyni. Po prostu trzeba się do tego przyzwyczaić.
Przez jakiś czas "to okres, którego długości nie da się zmierzyć". Przynajmniej nie może tego uczynić osoba, która czeka.
Minęło dużo czasu, odkąd ostatni raz widziałem wschód słońca. Na jednym końcu nieba pojawia się błękitna linia i niczym niebieski atrament powoli rozlała się na horyzoncie. Gdyby zgromadzić wszystkie odcienie błękitu i wybrać najbardziej niebieski, samą esencję błękitu, wyglądałaby właśnie tak. Oparłem łokcie na stole i bezmyślnie podziwiałem ten widok.
A jednak ja się powstrzymałem, wróciłem na powierzchnię księżyca, utknąłem w tym pozbawionym życia świecie. I w końcu mnie opuściła i znowu moje życie było stracone.
Deszcz pada, kwiaty kwitną. Bez deszczu więdną. Jaszczurki zjadają żuki, ptaki zjadają jaszczurki. Ale koniec końców wszystkie zwierzęta umierają. Umierają i wysychają. Umiera jedno pokolenie, rodzi się następne. Tak to już jest. Każdy żyje inaczej. I każdy inaczej umiera. Ale ostatecznie nie ma najmniejszej różnicy.
Pragnęłam cie zobaczyć a wtedy musiałam się do ciebie odezwać. Hajime - taka już jestem. Nie planuje tego, ale czego tylko się tknę, ostatecznie się rozpada.
Nigdy świadomie nie próbowałem nikogo skrzywdzić, lecz mimo dobrych intencji w potrzebie potrafiłem być do cna egocentryczny, wręcz okrutny. Byłem kimś, kto potrafi, uciekając się do wiarygodnej wymówki, zadać osobie, na której mu zależało, ranę nie do zagojenia.
Gdy się żegnaliśmy, znowu czułem się zagubiony. Samotność mnie bolała, cisza wyczerpywała.
W każdym razie nie zadawaj się z byle zdzirami, bo inaczej sam staniesz się zerem. Jak się będziesz zabawiał z idiotkami, sam zgłupiejesz.
Na zdjęciach nie wszystko widać. To tylko cienie. Prawdziwa ja znajduje się gdzieś daleko. A tego nie widać na zdjęciu.
To niemożliwe. Nigdy bym nie stracił do ciebie cierpliwości. Łączyło nas coś wyjątkowego. Nie potrafię tego opisać słowami, ale taka jest prawda. Coś wyjątkowego i cennego.
- Prawdopodobnie.
- Znowu to "prawdopodobnie".
- Na świecie jest pełno "prawdopodobnie".
Moje słowa traciły swoją moc i niczym krople deszczu przyklejone do szyby powoli rozstawały się z rzeczywistością. W deszczowe noce ledwo mogłem oddychać. Deszcz zniekształcał czas i rzeczywistość.
- Tego nie można zobaczyć [...]
- Masz na myśli uczucia?
- Tak- odparłem- wszystko kiedyś musi zniknąć. [...] To, co ma formę musi zniknąć. Ale uczucia zostają na zawsze.
- [...] niektóre uczucia wywołują ból, własnie dlatego, że pozostają. Nie uważasz?
Czasami, kiedy na ciebie patrzę, mam wrażenie, że spoglądam na odległą gwiazdkę. Jest oślepiająco jasna, ale jej światło pochodzi sprzed dziesiątków tysięcy lat. Moze ta gwiazda już nawet nie istnieje. Ale niekiedy jej światło wydaje mi się bardziej rzeczywiste niż wszystko inne.
Czułem się wydrenowany, została ze mnie tylko pusta skorupa. Moje ciało przeszywał jakiś pusty dźwięk. [...] A jednak po tym dziwnym spotkaniu obrazy Shimamoto stopniowi zaczęły blaknąć. Świat odzyskał barwy, a ja nie miałem tego beznadziejnego uczucia, że chodzę po powierzchni księżyca. Najwyraźniej, jakby obserwując przez okno zmiany, które przeżywał ktoś inny, zarejestrowałem niewielkie przesunięcia środka ciężkości i czułem, że stopniowo opada ze mnie skorupa, którą obrosłem. Coś we mnie zostało odcięte i zniknęło.
Gdybym mógł zapłakać, byłoby mi lżej. Nad czym jednak miałbym płakać? Za kim? Byłem zbyt skupiony na sobie, aby opłakiwać innych, zbyt słaby, by opłakiwać samego siebie.
Śmierć nie jest aż taka trudna. To tak jakby z pokoju powoli wyssano całe powietrze - tak samo uchodziła ze mnie wola życia. Kiedy człowiek się tak czuje, śmierć nie wydaje się straszna.
W świecie w którym żyłem, przyjęto, że jedynacy są rozpieszczeni przez rodziców, słabi i egocentryczni. Było to coś oczywistego- jak fakt, że na większych wysokościach barometr idzie w dół i że krowy dają mleko. Dlatego właśnie nie znosiłem, gdy ktoś mnie pytał, ile mam rodzeństwa. Kiedy tylko usłyszeli że nie mam żadnego od razu myśleli: "Jedynak, co? Pewnie rozpieszczony, słaby i egocentryczny". Taka odruchowa reakcja przygnębiała mnie i sprawiała mi przykrość. Ale jeszcze bardziej mnie przygnębiało i raniło coś innego: fakt, że wszystko, co sobie o mnie myśleli było prawdą. Rzeczywiście byłem rozpieszczony, słaby i egocentryczny.