Ale mimo to zdawało się, że seks dobrze jej zrobił. Dzięki temu, że mężczyzna wziął ją w ramiona, patrzył na jej nagie ciało, pieścił je całe, lizał, gryzł i wsadził w nie penis, a także doprowadził ją kilka razy do orgazmu, to wcześniejsze nieswoje uczucie zostało efektywnie rozproszone.
Ludzie znęcający się brutalnie nad żonami i dziećmi to z zasady mężczyźni o słabym charakterze. Właśnie dlatego, że są słabi, nie mogą się powstrzymać - muszą znaleźć kogoś słabszego i zrobić z tej osoby ofiarę.
To nie ja odbiegam od normy tylko świat.
Tak, musi tak być.
W jakimś momencie świat, który znałam, zniknął albo usunął się, a zastąpił go jakiś inny świat. Tak jak przestawia się zwrotnica. To znaczy moja świadomość należy do tamtego, poprzedniego świata, ale sam świat zmienił się na inny. Zmiany faktów, które miały tam miejsce, są jeszcze na razie ograniczone. Większość nowego świata została bez żadnych poprawek przejęta ze znanego mi starego. Dlatego nie trafiam na żadne realne przeszkody (przynajmniej na razie nie trafiam) w codziennym życiu. Ale te "zmienione elementy" prawdopodobnie z upływem czasu zaczną wywoływać wokół mnie coraz większe różnice. Niezgodności będą po trochu rosły. I w zależności od sytuacji być może te niezgodności zniszczą logiczność mojego postępowania, spowodują, że popełnię nieodwracalne błędy. Ale jeśli do tego dojdzie, będzie to miało fatalne skutki w dosłownym tego słowa znaczeniu.
Równoległe światy.
- Jest pan przekonany, że to spotkanie dobrze wypadnie?
- Instynkt mi to mówi - powiedział Komatsu. - Ja mam w takich sprawach nosa. Zdaje się, że nie zostałem obdarzony żadnym innym talentem, ale mam doskonałego nosa. Z całym szacunkiem, tylko dzięki niemu do dziś jakoś przetrwałem. Słuchaj, no, Tengo, jak uważasz, jaka jest największa różnica między talentem a nosem?
- Nie wiem.
- Choćby człowiek miał nie wiem jaki talent, wcale nie znaczy to, że nie umrze z głodu. Ale jak człowiek ma wyjątkowo dobrego nosa, nie musi się martwić, że nie będzie co do garnka włożyć.
Jeżeli człowiek będzie się kierował rozsądkiem i miał oczy szeroko otwarte, to, gdzie jest koniec, będzie oczywiste.
Czas może się posuwać, przybierając nieregularne kształty. Sam w sobie jest z natury równomierny, ale kiedy zostaje zużyty, zmienia się w coś nieregularnego. Niekiedy czas jest strasznie ciężki i długi, to znów lekki i krótki. Bywa, że to, co zaszło wcześniej, zamienia się miejscami z tym, co było później, a bywa nawet tak, że całkowicie znika. Zdarza się też, że czas, którego nie powinno być, zostaje dodany. Ludzie prawdopodobnie przez takie dowolne korygowanie czasu korygują znaczenie własnego bytu. Inaczej mówiąc, dzięki takim operacjom udaje im się z trudem zachować zdrowe zmysły. Gdyby musieli akceptować przeżyty czas po kolei i równomiernie, ich nerwy na pewno by tego nie wytrzymały. Takie życie prawdopodobnie byłoby torturą.
- Czy pani nadaje motylom imiona? - zapytała zaciekawiona Aomame. - To znaczy, tak jak psom i kotom, każdemu inne?
Starsza pani lekko potrząsnęła głową. - Nie nadaję imion motylom. Nawet bez imion można je odróżnić po plamkach czy kształcie.
Mnie się wydaje, że świat nie rządzi się logiką i zdecydowanie za mało na nim życzliwości.
Ale jak masz duże piersi, to jakoś częściej ludzie cię biorą za idiotkę. Podskakują ci, jak biegniesz i wstyd suszyć na sznurze stanik, który wygląda jak para salaterek.
Żeby wybaczyć, trzeba wyzbyć się nadziei na lepszą przeszłość. Początkowo może to zabrzmieć brutalnie, ale kiedy uwolnisz się od marzeń o przeszłości, możesz zacząć zmieniać swoją teraźniejszość i stworzyć dla siebie lepszą przyszłość.
Rok 1Q84 - tak będę nazywała ten nowy świat, postanowiła Aomame.
Q pochodzi od słowa question mark czyli znak zapytania. Coś niosącego w sobie pytanie. Idąc, kiwała głową. Czy mi się to podoba, czy nie, znalazłam się teraz w tym roku 1Q84. Roku 1984, który znałam, nigdzie już nie ma. Teraz jest rok 1Q84. Zmieniło się powietrze, zmienił się krajobraz. Muszę się możliwie jak najszybciej dostosować do tego świata ze znakiem zapytania. Jestem jak zwierzę wypuszczone do obcego lasu. Żeby zapewnić sobie bezpieczeństwo i przetrwać, trzeba niezwłocznie zrozumieć zasady rządzące tym miejscem i dostosować się do nich.
- Czy ty w ogóle czegoś się boisz?
- Oczywiście że tak. Najbardziej boję się samej siebie. Tego, że nie wiem, co mogę zrobić. Tego, że sama dobrze nie wiem, co robię teraz.
Spójrz na świat jej oczami. Stań się łącznikiem między jej światem a tym światem rzeczywistym.
Złe przeczucia, statystycznie rzecz biorąc, znacznie częściej się sprawdzają.
Bez fantazji - mniejszych czy większych - nie dałoby się żyć.
Nawet w połowie kwietnia pokój był wyziębiony. Miało się wrażenie, że chłód, który dostał się tu zimą, jeszcze się utrzymuje. Pokój wyglądał tak, jakby upłynęło wiele lat od czasu postanowił twardo, że nie powita serdecznie nikogo z odwiedzających.
A rodzice, bez względu na to, w jakiej są sytuacji, przez tych siedem lat zostawili ją własnemu losowi. Nie mogę więc powiedzieć "Bardzo proszę" i po prostu jej oddać.
Lecz patrząc na tę siedemnastoletnią Fukaeri, Tengo czuł dość gwałtowne drżenie serca. Takiego samego uczucia doznał, gdy zobaczył jej zdjęcia, lecz teraz na widok prawdziwej dziewczyny odczuwał to drżenie znacznie silniej. Nie była to miłość ani pożądanie seksualne - nic w tym rodzaju. Raczej c o ś dostało się do jego wnętrza przez jakąś szparę i próbowało wypełnić znajdującą się w nim lukę. Takie miał wrażenie. To nie Fukaeri ją stworzyła. Tę lukę zawsze w sobie miał. Ona tylko oświetliła ją jakimś specjalnym blaskiem i wyciągnęła ją na światło dzienne.
On wie, pomyślała. Wie, że po wykonaniu ciężkiej pracy, od której zależy ludzkie życie, potrzebne jest człowiekowi ciche i ciepłe wsparcie, jakie niesie w sobie dotyk czyjegoś ciała.