Jednak smutek jest gościem, którego niełatwo się pozbyć.
Depresja i smutek to nie to samo.
Najsmutniejsi ludzie jakich w życiu spotkałam, to ci, którzy nie interesują się niczym głęboko. Pasja i zadowolenie idą ze sobą w parze, a bez nich każde szczęście jest wyłącznie chwilowe, nie ma bowiem bodźca, który by je podtrzymywał.
Ludzie bardzo smutni zdradzają się, gdy są szczęśliwi: mają właściwy sobie sposób przyjmowania szczęścia, jakby je chcieli z zazdrości zadławić i zdusić, ach, wiedzą aż nadto dobrze, że ich odbiegnie!
A smutek niby mądra książka w serc żyje, I mówi wiele rzeczy, i człowiek nie gnije
(...) człowiek smutny jest aniołem.
...smutek jest ważnym słowem w definicji świata...
Gniew zawsze pozostawia po sobie wiele pustego miejsca, w które natychmiast, jak powódź, wlewa się smutek i płynie wielką rzeką, bez początku i końca.
Nosi pan w sobie smutek jak owoc pestkę. I robi to od tak dawna, że wydaje się to panu zupełnie naturalne, niemożliwe do zmiany. A nie jest tak. Wszystko da się zmienić.
Moment, gdy wyzbywamy się iluzji, zawsze rozrywa nam serce. W tym smutku, zawsze jednak wyczuwałem, też wielkie piękno.
Kto nie dozna goryczy ni razu,
Ten nie dozna słodyczy w niebie.
Poczucie winy, żal, uraza, rozgoryczenie, smutek, pretensja i wszelkie inne rodzaje pamiętliwości spowodowane są nadmiarem przeszłości i niedostateczną obecnością w teraźniejszej chwili.
W smutku jest pewien luksus; zwłaszcza wtedy, gdy wylewamy nasze żale na łono przyjaciela, który aprobuje, a przynajmniej wybacza nasze łzy.