Jest niewielka różnica między oczekiwaniem nieszczęścia a przeżywaniem go; z wyjątkiem tego, że smutek ma granice, podczas gdy lęk nie ma żadnych. Bo opłakujemy tylko to, o czym wiemy, że się wydarzyło; ale boimy się wszystkiego, co może się zdarzyć.
Gdzie jest zdolność poznania i serce głęboko czujące, tam na pewno nie zabraknie bólu i cierpienia. Ludzie naprawdę wielcy skazani są na tym świecie na wielki smutek.
Za każdym słodkim uśmiechem kryje się gorzki smutek, którego nikt nie może zobaczyć i poczuć.
Filozofia Amharów jest pesymistyczna, smutna, dlatego ich spojrzenia są smutne, a przy tym czujne i wypatrujące, twarze mają poważne, rysy napięte, rzadko zdobywają się na uśmiech.
Rozdzierający jak tygrysa pazur antylopy plecy – jest smutek człowieczy.
Niektórzy rodzą się przeznaczeni żyć w straszliwym smutku i zwanej tragedii. Tylko miłość wielka, większa od ich przeznaczenia, może ich uratować.
Jak powiedział pewien milicjant – smutek jest jak pochód – przemija.
Rosyjska dusza jest jak spaniel, nawet jak mu jest wesoło, ma mordę rozpaczliwie smutną.
Te negatywne rzeczy, jak gniew, depresja lub smutek są pięknymi rzeczami jako część opowieści, są jednak jak trucizna dla filmowca, trucizna dla malarza, trucizna dla kreatywności, są jak imadło.
Czasami czuję się taki smutny, taki smutny, taki zły
Ale teraz nikt mnie nie zatrzyma, nikt.
Smutne jest rozstanie z przyjaciółmi; miejsce to tylko miejsce.
Bo jeśli nie przeszedłeś przez próbę smutku, nie zdobędziesz doświadczenia radości z tego, co wynikło z bólu.
Powiedziałbym, że większość komediantów to najsmutniejsi ludzie. To dla mnie największy paradoks.
Głupi, kto smutki prowiantuje, zamiast je o głodzie trzymać, żeby bestie zdechły jako najprędzej!
Cierniem jesteś w mej koronie,
w mym uśmiechu – smugą smutku,
czy ja kiedyś cię dogonię,
chociaż idziesz pomalutku?
Nie marnuj świeżych łez na stare smutki.