Aleksander Dumas

(…) mężowie są wszędzie tacy sami; poznawszy do głębi jednostkę, poznasz pan cały naród.

(…) śmierć może jest torturą, ale nie jest ekspiacją.

(…) więzienie podzielone z kimkolwiek jest tylko na poły więzieniem. Skargi, które się wznosi wspólnie, są niby pacierze; modlitwy, które się odmawia razem, są niemal aktami dziękczynienia.

(…) źle czyni, kto zbyt głośno rzuca wyzwanie. Rozgłos nie każdemu służy (…).

Całun, to ostatnie nasze odzienie na tej ziemi, świadczy jeszcze o zbytku, który miłowaliśmy za życia, chociaż, zdaniem ogółu wszyscy są sobie równi wobec śmierci.

Nie lubię brunetów, którzy śpiewają jak blondyni.

W Hiszpanii a zwłaszcza we Włoszech, swoboda zachowania nigdy nie wskazuje na stopień zażyłości łączącej ludzi.

Nikt nie jest bardziej łasy na darmową lożę niż milioner.

Ludzie Wschodu nie mają sumienia tak wrażliwego jak my, przezornie bowiem odrzucili piekło; ot i wszystko.

Najbardziej zahartowani w niebezpieczeństwie doznają, choćby nawet byli o nim uświadomieni, owego skurczu serca i owego drżenia, które przenika im całe ciało. Dowód, jaka wielka różnica istnieje między tworem wyobraźni, a rzeczywistością, między projektem, a jego wykonaniem.

Nie dojdziesz, co mury w sobie tają, szczęście czy nieszczęście; ściany mają wprawdzie uszy, ale nie mają języków (…).

(...) we Włoszech płacimy sprawiedliwości za milczenie, a we Francji przeciwnie: kiedy gada.

Diabeł najbardziej uparty, który nie chce ruszyć się z człowieka, to jego sekrety

Kto zdobył szlify w boju, nie umie manewrować na śliskich posadzkach salonów.

[Francja] własne dzieci traktuje po macoszemu, ale wobec cudzoziemców bywa zwykle wielkoduszna.

Niepodobna się jej nauczyć, gdyż filozofia jest syntezą nauk, które geniusz pozyskał i stosuje. Filozofia jest promiennym obłokiem, na których Chrystus postawił stopę, aby wznieść się do nieba.

(…) Bóg obdarza człowieka inteligencją po to, by mógł przyjść z pomocą swoim niedoskonałym zmysłom.

Morze jest cmentarzem zamku If.

Rozmowa z ludźmi, którzy wycierpieli wiele, a stary więzień zaliczał się do nich, jest bardzo pouczająca i sama w sobie ciekawa; a że nieszczęsny ksiądz nigdy nad swoimi nieszczęściami się nie rozwodził, nie było w niej cienia egoizmu.

Kiedy rzecz przechodzi moje zrozumienie, przestaję się nią interesować i zajmuję się innymi sprawami.