Aleksander Dumas o sercu [ pokaż wszystkie cytaty ]

Istotnie przeznaczeniem tych, co kochają, jest wyłącznie myśl o przedmiocie miłości. Jakąż radością dla ich biednych serc byłoby umieć stłumić w sobie dręczące uczucia.

Serce kobiece, w którym przesądy i konwenanse tak wielkie sieją spustoszenia, ma jeden kątek wesoły i ciepły, przeznaczony od Boga dla macierzyńskich uczuć.

Istnieją myśli rodzące się w mózgu, lecz są i takie, co poczynają się w sercu.

Serca, które zapłonęły wśród przeszkód, ziębną w cichej przystani.

Serca i najbardziej zepsute nie wierzą w zło, jeśli nie potrafią go wytłumaczyć jakimkolwiek interesem. Zło nieużyteczne i bezzasadne budzi wstręt, jako coś nienormalnego.

Wstąpił na ścieżkę, po której chciał kroczyć, zmierzał do celu, jaki chciał osiągnąć: serce zaczynało mu się obracać w kamień.

Człowiek kierujący się sercem pozostaje w cieniu, modli się i żyje wspomnieniami.

Przyjaźń (...) zapuszcza korzenie głęboko w szlachetne serca.

Serce najlepszej kobiety jest bezlitosne dla cierpień rywalki.

Wesele dla serc, które długo i mocno cierpiały jest jak rosa niebiańska, która spada na ziemię przepaloną słońcem

Każdy ma swoją namiętność, co zżera mu serce, niby robak miąższ owocu

Serca, które zapłonęły wśród przeszkód, giną w cichej przestrzeni.

Zmarli przyjaciele nie spoczywają w ziemi, ale żyją w naszych sercach; tak Bóg chciał, abyśmy nigdy nie byli sami.