Aleksander Dumas o cierpieniu [ pokaż wszystkie cytaty ]

- No i cóż, Maksymilianie (...), jesteś znów mężczyzną?
- Tak, zaczynam znów cierpieć.

Każde nowe cierpienie ma taką właściwość, że budzi wszelkie dawne cierpienia, które mieliśmy za zupełnie minione, a one drzemały jedynie. Dusza podobnie jak ciało ma rany, które nigdy się nie zabliźniają, nigdy nie są na tyle zamknięte, by nowy cios nie był w stanie ich otworzyć.

Śmierć jest zawsze zapomnieniem, czyli odpoczynkiem. Kto żyć przestaje, przestaje i cierpieć.

Serce najlepszej kobiety jest bezlitosne dla cierpień rywalki.

O, znam tylko dwa uczucia, przy których tracimy apetyt: zgryzotę [...] i miłość.