Diuna (tytuł oryg. Dune) – powieść S-F napisana przez Franka Herberta, i wydana po raz pierwszy w 1965 roku w dwóch osobnych seriach w magazynie Analog. Powieść zdobyła pierwszą inaugracyjną nagrodę Nebula w 1965 roku, oraz nagrodą Hugo w 1966 roku. Diuna była wielokrotnie wznawiana i odniosła duży sukces komercyjny, osiągając sprzedaż ponad 20 mln. egzemplarzy. Została zekranizowana w 1984 roku w filmie pod tym samym tytułem w reżyserii Davida Lyncha.
Najtrwalszymi zasadami wszechświata są przypadek i błąd.
Skłonni jesteśmy upodabniać się do najgorszego z naszych przeciwników.
Koncepcja postępu działa jak mechanizm obronny chroniący nas przed upiorami przyszłości.
Opisz swe oczy, a ja opiszę serce twe. Opisz swe stopy, a ja opiszę dłonie twe. Opisz swe wieczory, a ja ci opiszę ranki twe. Opisz swe pragnienia, a ja ci powiem, czego chcesz.
Umysł rozkazuje ciału i ono jest posłuszne. Umysł rozkazuje sobie samemu i natrafia na opór.
Nie wolno się bać, strach zabija duszę. Strach to mała śmierć, a wielkie unicestwienie. Stawię mu czoło.
Szukaj swobody, a staniesz się niewolnikiem swoich pragnień. Szukaj dyscypliny, a znajdziesz wolność.
Najłatwiej przestraszyć się przeciwnika, którego się podziwia.
Kiedy staramy się skryć nasze najgłębsze pragnienia, zdradzamy się całymi sobą.
Kiedy religia i polityka jadą na tym samym wozie, ci, co powożą, wierzą, że nic nie może im stanąć na drodze. Zaczynają pędzić na łeb na szyję... i nie pamiętają, że pędzącemu na oślep człowiekowi ukazuje się przepaść, kiedy już jest za późno.