Cytaty o przyrodzie, naturze, biologii

Cywilizacja i życie narodów podlegają tym samym prawom, jakie panują w całej naturze i życiu organicznym.

Przeżywa gatunek nie najmocniejszy, nie najinteligentniejszy ale taki który najlepiej przystosowuje się do zmian.

Natura może osiągnąć ten sam rezultat na wiele sposobów.

Kochajmy przyrodę, bo dzięki niej coraz lepiej rozumiemy sztukę.

Ktoś nieustająco pozwala na to, aby nasze miasta w niekontrolowany sposób niszczyły krajobraz, przyrodę, tradycyjne ścieżki, aleje, wioski, młyny, kręte strumyki czy potoki, żeby zamiast tego wszystkiego budowano jakąś gigantyczną aglomerację, która sprawia, że życie staje się anonimowe, zrywa sieci naturalnych więzi społecznych i swym internacjonalistycznym uniformizmem atakuje wszelką wyjątkowość, tożsamość czy różnorodność.

Kłamstwo – to jedyny człowieczy przywilej wobec wszystkich innych organizmów.

Czystą logiką nie można przezwyciężyć natury!

Bóg i przyroda to jedno.

Życie ludzi, którzy nigdy, wychodząc rano przed dom, nie usłyszeli bulgotu cietrzewi, musi być smutne, bo nie poznali prawdziwej wiosny.

Zjawiska natury są asymptotyczne, im większe wysiłki, tym mniejsze efekty.

Słowa staniały. Rozmnożyły się, ale straciły na wartości. Są wszędzie. Jest ich dużo. Mrowią się, kłębią, dręczą jak chmary natarczywych much. Ogłuszają. Tęsknimy więc za ciszą. Za milczeniem. Za wędrówką przez pola. Przez łąki. Przez las, który szumi, nie plecie, nie tokuje.

Jeżeli jestem sam w lesie, nie może mnie spotkać żadna podłość, nie mogę usłyszeć kłamstwa ani świstu bata.

Coś w tym styczniowym, syberyjskim pejzażu obezwładnia, przygniata, poraża. Przede wszystkim jego ogrom, jego bezgraniczność, jego oceaniczna bezkresność. Ziemia nie ma tu końca, świat nie ma końca. Człowiek nie jest stworzony na taką bez-miarę.

Samotne drzewa, jeśli w ogóle wyrosną, rosną silnie.

Nie ma, nie może być słynniejszej muzyki od tej, kiedy w piecu huczy ogień, a za oknem duje wiatr.

Rozdzierający jak tygrysa pazur antylopy plecy – jest smutek człowieczy.

Istnieją pewne dowody, że to człowiek przyczynia się do globalnego ocieplenia. Ale co z tego? Poradzimy sobie z tym. To nie jest katastrofa. A zimno rani ludzi o wiele gorzej niż ciepło.

Krzak winogron żyje dokładnie tyle, co człowiek, i w połowie swego życia wydaje najlepszy owoc. To wspaniała metafora.

Obserwuj egzystencję - zaskoczy cię. Co mają te biedne drzewa? Ani konta w banku, ani domu, ani ubrania. I zobacz, jakie są radosne - patrz na ich kwiaty, poczuj ich zapach. Niczego nie mają; każde ma tylko siebie. Wy macie wiele, ale nie macie samych siebie.

Przyroda jest lekarzem dla wszelkich chorób.