Edgar Allan Poe

Słowa nie robią wrażenia na umyśle bez przeszywającego horroru ich realności.

Poezja jest rytmiczną kreacją piękna w słowach.

Doświadczenia dowiodły a prawdziwa filozofia zawsze pokazuje, że wielka, prawdopodobnie większa część prawdy objawia się z rzeczy, wydawać by się mogło nieistotnych.

Wszystkie religie, moi przyjaciele, po prostu wyewoluowały z oszustwa, strachu, chciwości, wyobrażeń i poezji.

Zawsze wierzyłem w głupców. Moi przyjaciele nazywają to wiarą w samego siebie.

Wszystko, co osiągnął ludzki, tenże sam rozum musi rozwiązać.

Stałem ze zdumieniem w oku, sny śniąc, jakich nikt z śmiertelnych nie śmiał śnić.

Są takie bezcielesne rzeczy, są zjawiska,
Co mają byt podwójny...

Odległość między życiem a śmiercią jest nieokreślona. Dlatego nikt nie wie, gdzie kończy się jedno, a zaczyna drugie.

Nie w poznaniu jest szczęście, ale w poznawaniu.

Nie ma nic piękniejszego, niż śmierć pięknej kobiety.

Nie jest naprawdę odważny ten, kto boi się, by inni nie pomyśleli o nim, że jest tchórzem.

Najtrwalsze i najpiękniejsze więzi duchowe nawiązywane bywają od pierwszego wejrzenia.

Lecz czy wspomnienie minionej niedoli, nie jest radością chwili obecnej?

Jeśli chcesz od razu o czymś zapomnieć, zanotuj sobie, że to trzeba pamiętać.

Ci, co śnią za dnia, wiedzą o wielu rzeczach niedostępnych dla tych, co śnią tylko nocą.

Czyż życie nie jest snem, który się śni we śnie?

Człowiek nie ustępowałby aniołom i nie podlegałby wcale śmierci, gdyby nie słabość wątłej jego woli.

Czas to pieniądz, a pieniądz to więcej niż czas.

Zwyciężyłeś i przeto ulegam. Atoli odtąd umarłeś na równi ze mną – umarłeś dla Ziemi, dla Nieba i dla Nadziei! We mnie istniałeś i – spojrzyj w moją śmierć, spojrzyj wskroś tej, która jest twoją, postaci, – jak doszczętnie zamordowałeś siebie samego!