Odwaga jest to wiedza o tym, czego się bać, a czego nie.
Początkiem zwycięstwa jest odwaga.
Śmiałym los sprzyja.
Odważni żyją krótko, a ostrożni wcale!
Odważny człowiek potrafi myśleć.
Tchórz – nie.
Nieszkolona odwaga jest bezużyteczna wobec tresowanych kul.
Granica między odwagą a samobójczą lekkomyślnością jest bardzo cienka.
Tak naprawdę, optymizm to odwaga. Ja nie byłam optymistką, ponieważ nie byłam odważna.
W gruncie rzeczy odwaga oznacza optymizm.
Odwaga w niektórych momentach jest bardzo tania. W innych może być droga. To ważna broń.
Ze świata rezygnujemy włókno po włóknie. Stoicko. I pewnego dnia uświadamiasz sobie, że twoja odwaga to farsa. Że nie ma żadnego znaczenia. Że stałeś się wspólnikiem w akcie samozagłady i że nic na to nie poradzisz. Wszystko, co robisz, sprawia, że gdzieś z przodu zatrzaskują się drzwi.
Najmniejszy ptaszek, lichy mysikrólik broni przed sową gniazdka z pisklętami.
[akt IV, scena II].
(...) największą odwagą jest życie w stanie zadowolenia. Smutek to ogromne tchórzostwo. Do tego, aby być nieszczęśliwym, nic nie jest potrzebne. Każdy tchórz, każdy głupek może się tak czuć. Każdy potrafi być nieszczęśliwy. Ale do poczucia błogości potrzebna jest ogromna odwaga - a żeby ją poczuć, trzeba nad sobą pracować.
Tylko osoby odważne, śmiałe mogą stać się religijne. Odwrotnie niż ci, którzy chodzą do kościoła. Ci są tchórzami. Hinduiści, muzułmanie, chrześcijanie są przeciwni poszukiwaniom. Wtapiają się w tłum i próbują skonsolidować fałszywą tożsamość.
Nie było nikogo, komu by mógł powiedzieć, że się boi, nikogo, kto by się bał razem z nim, leżał więc samotnie, nie znając somalijskiego przysłowia, które mówi, że człowiek odważny zawsze trzy razy czuje lęk przed lwem: gdy po raz pierwszy widzi jego trop, gdy po raz pierwszy słyszy jego ryk i gdy po raz pierwszy staje z nim oko w oko.
Miłość bez odwagi stałaby w miejscu, odwaga bez miłości byłaby niedostatecznie serdeczna.
Odwagę i w nieprzyjacielu cenić należy.