Stanisław Jerzy Lec

To, co nie istnieje, nie jest tajemnicą.

To nic, że wielu naszych dzieł nie można przetłumaczyć, smutniej, że nie można ich cudzoziemcom wytłumaczyć.

To dziwne, jak trudno wywołać echo w najbardziej pustych głowach.

Tłum krzyczy jednymi wielkimi ustami, ale je tysiącem małych.

Ten stąpa po różach, co po grządkach depce.

Tego, co ma plecy, całują i niżej.

Tam, gdzie zagrzebią moje serce, wyrośnie róża. Z ciernia.

Tam, gdzie wszyscy śpiewają na jedną nutę, słowa nie mają znaczenia.

Taki stan panuje w państwie, jaki w nim rządzi.

Ta cicha duma w człowieku – śmierć broni się przed nami, ale w końcu ulega.

Świt przerywa często najpiękniejsze sny o nim.

Świat zawsze powraca do normy. Ważne, do czyjej.

Świat wcale nie jest zwariowany, choć nie jest dla ludzi normalnych. Jest dla znormalizowanych.

Świat nigdy nie może przebaczyć tym, co nic nie zawinili.

Świat jest piękny! I to jest właśnie takie smutne.

Śniła mi się we śnie rzeczywistość. Z jaką ulgą się obudziłem.

Śnił mi się Freud. Co to znaczy?

Śmiałek: je z ręki tyrana.

Śmiał się jedynie w duchu, i to Ustaw.

Ślepej wierze źle z oczu patrzy.