Stanisław Jerzy Lec

Słowa są nekrologami myśli.

Skrócili go o myśl.

Skarlałe zasady – zasadzki.

Skazaniec nigdy nie dorasta do szubienicy.

Sięgaj po laur, ale nie z cudzej głowy.

Serce człowieka bije drugiego niemiłosiernie.

Są wielkie ustroje, które opierają się na samych drobnoustrojach.

Są urodzeni mężowie stanu – wyjątkowego.

Są tacy, co nigdy nie mieli nadziei, i tacy, co ciągle ją tracą.

Są tacy, co nie potrzebują nocy. Ciemność promieniuje z nich.

Są sztuki tak słabe, że nie mogą zejść ze sceny.

Są nie tylko anioły-stróże, są i szatany-stróże.

Są ludzie, którzy mają język wskazujący.

Są czasy, kiedy ludzie mówiąc przez sen, kłamią.

Satyryk umiera z przymrużeniem oczu.

Satyrycy winni ostrzyć swój język na kamieniu mądrości.

Samotności, jakaś ty przeludniona!

Sam fakt, że ktoś uprawia satyrę, demaskuje go jako optymistę.

Rozdwojenie jaźni można sklecić jakimś innym wariactwem.

Rzekł krytyk tragikowi, że mało śmieszny.