Człowiek nie może przecież oprzeć swego życia na czymś nieokreślonym, na niepewności albo na kłamstwie, gdyż takie życie byłoby nieustannie nękane przez lęk i niepokój. Można zatem określić człowieka jako tego, który szuka prawdy.
Człowiek nie może żyć bez miłości. Człowiek pozostaje dla siebie istotą niezrozumiałą, jego życie jest pozbawione sensu, jeśli nie objawi mu się Miłość, jeśli nie spotka się z Miłością, jeśli jej nie dotknie i nie uczyni w jakiś sposób swoją, jeśli nie znajdzie w niej żywego uczestnictwa...
Żaden człowiek nie potrafi odebrać wolności drugiemu człowiekowi. Może człowieka upokorzyć, zamknąć do więzienia, do obozów koncentracyjnych. Jak długo człowiek ma świadomość Boga, jak długo Bóg jest z człowiekiem, nie potrafi godności człowiekowi odebrać żaden człowiek i żadna ludzka instytucja.
Jeżeli człowiek uznaje swoją słabość i niemoc wobec zła, a równocześnie ufa mocy Boga, odniesie zwycięstwo. Miłosierny Bóg będzie jego "mocą" i "warownią", "osłoną" i "wybawcą".
Bez zadziwienia człowiek popadłby w rutynę, przestałby się rozwijać i stopniowo stałby się niezdolny do życia naprawdę osobowego.
Człowiek nie może być tylko wychowywany. Musi wychowywać samego siebie, być dla siebie wychowawcą.
Życie ludzkie jest bezcenne, ponieważ jest darem Boga, którego miłość nie ma granic. A kiedy Bóg daje życie, daje je na zawsze.
Wszystkich przedsięwzięć człowieka na ziemi
Nigdy w swej całej nie iszczą się pełni.
Im większe dzieło, tym klęsk, zawad więcej.
W ludzkiej naturze nieposkromiony temperament bywa tym, czym tyrania w państwie.
[akt IV, scena III].
Moda zmusza człowieka do wyrzucania ubrań na śmietnik częściej, niż by to robił z własnej woli.
Czas biegnie z różną prędkością dla różnych ludzi.
Niektórym ludziom nieprzyjaciółmi są ich własne zalety.
Bowiem to siły przekracza człowieka -
Kochać i mądrym być w tej samej chwili.
Kiedy człowiek robi jakąś kompletnie głupią rzecz, dzieje się tak zawsze z najszlachetniejszych pobudek.
Fizjolodzy twierdzą, że człowiek zmienia się co siedem lat, lecz ludzkie pasje zostają ciągle te same. Można je dławić, ale nadal skrycie wzbierają w piersiach i jeśli nie znajdą ujścia, charakter z pewnością nie ulegnie poprawie. Człowiek coś tylko przed sobą udaje i oszukuje innych, zachowując się nienaturalnie. Wiem, że przyszedłem na świat jako sodomita, nie moja to wina, tylko mojego organizmu.
Sztuka nie ma wpływu na działania człowieka.
Czasem rodzi się w człowieku taki instynkt, który mówi, że tajniki sztuki należy zgłębiać samemu, i że Piękno, podobnie jak Mądrość, lubi najbardziej samotnych wielbicieli.
Ludzie, których jedynym dążeniem jest samodoskonalenie się, nigdy nie wiedzą, dokąd podążają.
Ludzkość bierze siebie zbyt na serio. To grzech pierworodny świata. Gdyby człowiek jaskiniowy znał był śmiech, cała historia innym poszłaby torem.
Umieć żyć to najrzadziej spotykana rzecz na świecie. Większość ludzi tylko egzystuje.