Charles John Huffam Dickens - angielski powieściopisarz, uznawany za najwybitniejszego przedstawiciela powieści społeczno-obyczajowej w drugiej połowie XIX w. w Anglii.
W rodzinie tej nie było ani jednej postaci pięknie ubranej. Ich obuwie dawno straciło właściwość nieprzepuszczania wody, ich odzież była podniszczona; dzieci wyglądały biednie, a Piotr z pewnością znał dobrze wnętrze lombardu. Mimo to byli szczęśliwi i przepełnieni wdzięcznością za skromne rozkosze, jakimi ich los obdarzał. Kochali się, panowała wśród nich zgoda i spokój ludzi uczciwych.
O zimna, lodowata, sztywna, straszna śmierci! Możesz tu sobie wznieść tron i otoczyć go wszystkimi okropnościami, jakimi rozporządzasz, gdyż tu jest twoje państwo… Lecz ty nie jesteś zdolna skazić jednego włosa na głowie miłowanej, czczonej i uwielbianej; nie
możesz skazić ani jednego rysu szlachetnej twarzy. Cóż stąd, że ręka takiego człowieka stężeje i opadnie bezwładna? Cóż stąd, że jego krew stężeje i serce bić przestanie? Ta ręka była otwarta, hojna i dobroczynna; to serce czuło i kochało gorąco, rade było wszystkie niedole ogarnąć i ukoić. Uderzaj, nieubłagana śmierci, wymierzaj ciosy — będą one bezsilne. Zobaczysz, że z rany przez ciebie zadanej wytrysną dobre, zacne czyny, nasiona wiecznego życia!
Nie wątpię, że mam serce, które można przebić kindżałem lub kulą i gdy ono przestanie bić, umrę. Ale wie pan, że nie to chciałam powiedzieć. Nie ma we mnie czułości, sympatii, współczucia i innych głupstw.
Ktokolwiek w usta Czasu czy jego sług - rzekł goblin - wkłada rozgłośny lament nad dniami, które miały swoje trudności i swoje porażki, a zostawiły ślady tak głębokie, że nawet ślepiec je dostrzeże, który to lament jeśli w czymś służy dniu obecnemu, to tylko w tym, iż upewnia ludzi, jak bardzo potrzebna im pomoc, gdy znajdą się uszy gotowe się otworzyć na płacz nad taką przeszłością; otóż każdy, kto tak czyni, wyrządza nam zło.
Jestem zdania - a żywię nadzieję, iż i wy je podzielicie - że gdyby w świecie nie było rzeczy na pokaz, lepiej by się nam wszystkim żyło i bylibyśmy dla siebie wzajem nieskończenie bardziej przyjaźni.
Gdy w umysłach starych ludzi cienie odmieniają myśli i obrazy, gdy ze swych schowków wykradają się podobne postaciom i twarzom z przeszłości, z grobu, z bezdennie głębokiej otchłani, gdzie zawsze się kłębią rzeczy, które mogły były zaistnieć, a nie zaistniały.
- Panie majorze - proszę - niech się pan uspokoi i poradzi mi, co mam zrobić z Joshuą, najmłodszym bratem mojego nieodżałowanego biednego Lirripera.
- Madam - kontent odpowiada major - moja rada brzmi: niech wynajmie mu pani pokój z wyżywieniem w prochowni, obiecując sowitą nagrodę właścicielowi, jeśli wyleci w powietrze.
Dzisiaj wszystko wydaje mi się za łatwe. To zmora naszych czasów. Nawet jeśli istotnie świat jest żartem (a nie jestem gotów temu przeczyć), powinien być to żart trudny do zrobienia. Taki wymagający wysiłku, sir, jak to tylko możliwe. O to przecież chodzi, a tymczasem robimy go tak łatwiutkim, że hej! Oliwimy bramy życia, chociaż powinny być zardzewiałe. Tylko czekać, a zaczną się obracać z cichutkim szelestem, chociaż powinny skrzypieć w zawiasach, sir.
Ona sama prawdopodobnie nie umiałaby określić, kiedy zauważyła, że furtka żelazna, otwierająca się czasem dla każdego z mieszkańców, jedynie dla jej ojca była zawsze zamknięta. Wtedy też po raz pierwszy, zdała sobie sprawę, że tam za murem jest jakiś inny świat, bez furtki, klucza i dozorcy.
- Boże mój! - zawołał Scrooge bijąc w ręce i rozglądając się dokoła. - Wychowywałem się w tych stronach! Tutaj spędziłem dzieciństwo! (...)
- Więc poznajesz drogę? - spytał duch.
- Czy poznaję? - zawołał Scrooge gorączkowo. - Mógłbym iść po niej z zawiązanymi oczami!
- Dziwne w takim razie, żeś przez tyle lat zupełnie o niej nie pamiętał.
Mieliśmy wiele kłopotu ze znalezieniem dla niej odpowiedniej pielęgniarki, gdy los przyszedł nam z pomocą. Cioteczna babka mr Wopsle'a nareszcie przezwyciężyła zastarzałe przyzwyczajenie trzymania się kurczowo życia i po jej śmierci odziedziczyliśmy Biddy.
