Długie małżeństwo to skomplikowana sprawa. Właściwie tak skomplikowana, że wielu zadaje sobie czasem pytanie: Tkwię w tym, bo jestem zakochany czy też dlatego, że nie mam już siły dać się komuś znowu tak dobrze poznać?
Wszyscy dorośli mają takie dni, kiedy czują, że to już koniec. Kiedy nie wiedzą już, o co tak cały czas usilnie walczą, kiedy rzeczywistość i codzienność przytłacza i nie wiadomo, jak długo da się jeszcze radę. Fantastyczne jest to, że wszyscy mogą przetrwać bez załamywania się dłużej, niż im się wydaje. Przerażające, że nigdy nie wiadomo, jak długo.
Mówi się niekiedy, że żałoba jest psychiczna, tęsknota natomiast fizyczna. Ta pierwsza to rana, ta druga to amputowana część ciała, zwiędły płatek kwiatka w porównaniu ze złamanym pniem. Gdy coś rośnie dostatecznie blisko tego, co kocha, wrasta w te same korzenie. Możemy mówić o stracie, możemy ją przepracować i dać jej czas, ale biologia nadal zmusza nas do życia według pewnych reguł: przepołowione rośliny nie odradzają się, tylko umierają.
Bo kiedy jest się dzieckiem, pragnie się dorosnąć i samemu o wszystkim decydować, ale kiedy już się dorośnie, rozumie się, że to najgorsze zadanie. Że cały czas trzeba myśleć o różnych sprawach, decydować na którą partię się zagłosuje, która tapeta się podoba, jakie ma się preferencje seksualne i który jogurt najlepiej oddaje czyjąś osobowość. trzeba w kółko wybierać i być wybieranym przez innych, cop sekundę, non stop.
Uzgodniliśmy jak będziemy się kłócić (...) obiecaliśmy sobie, że bez względu na to, jak bardzo będziemy źli, nie będziemy nic mówić świadomie, tylko po to, żeby się nawzajem zranić. Nie będziemy się kłócić tylko po to, żeby wygrać. Bo wtedy prędzej czy później, skończy się to tym, że jedno z nas wygra. A tego nie przetrwa żadne małżeństwo.
Czasem trudno wyjaśnić, dlaczego niektórzy mężczyźni nagle robią rzeczy, które robią. Czasami robią je dlatego, że wiedzą, że prędzej czy później i tak będą musieli to zrobić, więc równie dobrze może to być teraz. Czasem zaś jest wprost przeciwnie, nagle uświadamiają sobie, że powinni to zrobić już dawno temu. Ove chyba od dawna wiedział, co powinien zrobić, ale wszyscy ludzie mają w gruncie rzeczy bardzo optymistyczne podejście do czasu. Zawsze myślimy, że będziemy mieli jeszcze mnóstwo czasu na wszystko, co chcemy zrobić z innymi ludźmi. Czas, żeby powiedzieć im pewne rzeczy. A potem zdarza się coś i stoimy nagle zaskoczeni, i w myślach mamy słowa takie jak "gdybym".
Obecnie wymaga się absurdalnie dużo papierowej roboty, żeby moc być człowiekiem. Niedorzecznie wiele biurokracji, żeby państwo pozwoliło być komuś jego części.
Jest to historia o wielu sprawach, przede wszystkim o idiotach. Powiedzmy to sobie wprost: z łatwością przychodzi nam uznawanie innych za idiotów, ale tylko jeśli zapomnimy, jak idiotycznie trudno jest być człowiekiem. Szczególnie gdy mamy kogoś, dla kogo staramy się być w miarę dobrymi ludźmi.
Z lękiem jest taka dziwna sprawa, że staramy się leczyć chaos chaosem. Człowiek, który sam postawił się w katastrofalnej sytuacji, rzadko się cofa, znacznie częściej pędzi na łeb, na szyję dalej przed siebie z jeszcze większą prędkością. Stworzyliśmy życie, gdzie możemy zobaczyć, jak inni zderzają się ze ścianą, ale mimo tego my sami wierzymy, że w jakiś sposób uda nam się przez nią przebić. Im bardziej się zbliżamy, tym bardziej niezachwianą wiarę pokładamy w tym, że uratuje nas jakieś coraz to bardziej nieprawdopodobne rozwiązanie, podczas gdy wszyscy widzą, że czeka nas tylko...zderzenie.
