Ove odczuwa zawsze instynktowną nieufność do osób, które mają ponad metr osiemdziesiąt pięć. Wtedy krew nie daje rady dotrzeć do mózgu.
Na smutku trudno polegać, bo jeśli ludzie go nie podzielają, to on potrafi podzielić ich.
(...) A wtedy ten młody mężczyzna po raz pierwszy od początku rozmowy prostuje się, ledwo zauważalnie się uśmiecha spogląda jej prosto w oczy i odpowiada z nie pochamowaną dumą jaką tylko może wyrazić to jedno słowo: ,,Saabem''(...).
Największa obawa jest taka, że śmierć może nas pominąć i zostawić zupełnie samych.
Czasem trudno wyjaśnić, dlaczego niektórzy mężczyźni nagle robią rzeczy, które robią. Czasami robią je dlatego, że wiedzą, że prędzej czy później i tak będą musieli to zrobić, więc równie dobrze może to być teraz. Czasem zaś jest wprost przeciwnie, nagle uświadamiają sobie, że powinni to zrobić już dawno temu. Ove chyba od dawna wiedział, co powinien zrobić, ale wszyscy ludzie mają w gruncie rzeczy bardzo optymistyczne podejście do czasu. Zawsze myślimy, że będziemy mieli jeszcze mnóstwo czasu na wszystko, co chcemy zrobić z innymi ludźmi. Czas, żeby powiedzieć im pewne rzeczy. A potem zdarza się coś i stoimy nagle zaskoczeni, i w myślach mamy słowa takie jak "gdybym".
Trudno się przyznać do tego, że się nie ma racji. Zwłaszcza jeśli nie miało się jej przez bardzo długi czas.
Nigdy nie słyszał czegoś tak cudownego jak jej głos. Mówiła tak, jakby ciągle chciało jej się śmiać. A kiedy się śmiała, brzmiało to tak, jak brzmiałyby bąbelki szampana, gdyby umiały chichotać.
Domy były sprawiedliwe, dawały człowiekowi to, na co zasłużył. Czego, niestety, nie można było zawsze powiedzieć o ludziach.
Zastanawia się, jakie by to było uczucie: przedawkować środki przeciwbólowe. Nigdy nie próbował narkotyków. Właściwie ani razu nie upił się alkoholem. Nigdy nie lubił tego poczucia utraty kontroli. Z czasem zrozumiał, że to właśnie ono przyciąga zwykłych ludzi do alkoholu, większość lubi ten stan i chce go przeżywać, ale on uważa, ze tylko kompletny klep może uważać brak kontroli za coś pociągającego.
Ove nie umiał dokładnie określić, kiedy stał się taki milczący. Może zaczął więcej mówić do siebie w myślach. Może był coraz bliższy szaleństwa. Czasem się nad tym zastanawiał. Chyba nie chciał pozwolić, żeby inni ludzie się do niego odzywali, bo hałas ich paplaniny zagłuszyłby wspomnienie jej głosu.
Wygląda trochę jak kelnerka, która nie jest pewna, czy ma podać gościowi jedzenie, czy wrócić z nim do kuchni i jeszcze raz napluć w talerz.
- Ty Ove, tańczysz w środku, kiedy nikt tego nie widzi. I za to zawsze będę cię kochała. Czy chcesz, czy nie chcesz.
Śmierć to przedziwna sprawa. Ludzie przez całe życie zachowują się tak, jakby nie istniała, a jednak z ważniejszych powodów, dla których żyją. Niektórzy wcześniej zdobywają tę świadomość i żyją mocniej, bardziej konsekwentnie, wściekle.
Niektórzy potrzebuję jej ciągłej obecności, żeby pamiętać o tym, co jest jej przeciwieństwem. Inni zaś są nią tak zaabsorbowani, że siadają w poczekalni na długo, zanim zapowiedziała swoje przybycie.
Lękamy się jej, choć większość z nas najbardziej boi się tego, że śmierć dotknie kogoś innego, a nie nas. Bo największy lęk związany ze śmiercią to ten, że może nas pominąć i zostawić całkiem samych.
Mówi się, że najlepsi mężczyźni rodzą się ze swych błędów i potem są o wiele lepsi, niż gdyby nie błądzili wcale.
Jedną z najgorszych chwil w życiu każdego człowieka jest przypuszczalnie uświadomienie sobie, że w pewnym wieku więcej życia ma się już za sobą niż przed sobą. I kiedy nie leży przed nami ogrom czasu, trzeba znaleźć inne rzeczy, którymi się żyje. Wspomnienia na przykład. Popołudnia w słońcu z czyjąś dłonią w swojej dłoni. Zapach świeżo rozkwitłych rabatek. Niedziele w kawiarni. Wnuki, być może. Człowiek znajduje sposób, by żyć przyszłością kogoś innego.
Zbudował dla niej półki, a ona wypełniła je książkami, w których ludzie zapisywali całe stronie swoimi uczuciami. Natomiast Ove znał się na rzeczach, które można było zobaczyć i dotknąć. Beton i cement. Szkło i stal. Narzędzia. Rzeczy, które można było wyliczyć. Rozumiał proste kąty i jasne instrukcje. Plany i rysunki techniczne. Rzeczy, które można było narysować na papierze. Był człowiekiem czerni i bieli.
Ona była kolorem. Wszystkimi jego kolorami.
Kochać kogoś, to jak wprowadzić się do nowego domu - mawiała Sonja. - Na początku człowiek zachwyca się tym, co nowe, każdego ranka się dziwi, że to należy do niego, jakby się bał, że w każdej chwili ktoś może wpaść przez drzwi i powiedzieć, że zaszła pomyłka, że wcale nam nie przysługuje takie piękne mieszkanie. Ale z biegiem lat fasada niszczeje, tu i ówdzie drewno pęka i już kocha się ten dom nie za to, jaki jest doskonały, tylko raczej dlatego, że nie jest. Człowiek uczy się jego wszystkich kątów i zakamarków. Jak otwierać drzwi, żeby klucz nie blokował się w zamku, kiedy jest zimno na dworze. Które deski w podłodze się uginają, kiedy się po nich stąpa, i jak otwierać drzwi szafy, żeby nie skrzypiały. To właśnie to, te wszystkie małe tajemnice sprawiają, że to naprawdę jest twój dom.