Siekierezada albo Zima leśnych ludzi

Wywijałem siekierą i nie myślałem o niczym.

Bezkarnie nie można przekraczać pewnych granic. Są, mówię, pewne stany graniczne jak menisk wypukły w kieliszku, których nie dane jest bezkarnie przekraczać nikomu. Są za to kary.

Nie ma, nie może być słynniejszej muzyki od tej, kiedy w piecu huczy ogień, a za oknem duje wiatr.

Wszystko, co mam, jest w niej zakochane.

I tak sobie kombinowałem, jakby mogło być, gdyby mogło być.

Nie jest chyba ciężko umierać, kiedy się nie umiera samemu.

I niech sobie będą wszyscy mądrzy ze swoimi rozumami, a ja z moją miłością niech sobie będę głupi.