Mistrz i Małgorzata

Lubię siedzieć nisko (...) upadek nie jest wówczas tak niebezpieczny.

Któż to ci powiedział, że nie ma już na świecie prawdziwej, wiernej, wiecznej miłości? A niechże wyrwą temu kłamcy jego plugawy język!

Ten, który kocha, powinien dzielić los tego, kogo kocha.

To fakt. A fakty to najbardziej uparta rzecz pod słońcem.

– To wódka? – słabym głosem zapytała Małgorzata. (...)
– Na litość boską, królowo – zachrypiał – czy ośmieliłbym się nalać damie wódki? To czysty spirytus.