Realizm polityczny jest metafizyczny i wyłącznie racjonalistyczny na praktycznej bazie realizmu idealistycznego. Ciężko się w tym wyznać. Przykładowo byłoby to mniej więcej tak: Ktoś kupił jabłka, jadł jednak śliwki, pestki zakopał i wyrosły z nich daktyle.
Publika to barany, im większa bujda i bzdura, tym więcej ludzi sięgnie po pieniądze, aby to obejrzeć.
Dziekan często mawiał na kazaniach, że zemsta należy do Boga. Jednocześnie mawiał także, iż człowiek łatwo ulega namiętnościom i wtedy zapomina o wszystkich dobrych naukach. Tego ostatniego trzymał się w życiu zawzięcie i udawało mu się bez wielkich zmagań duchowych zapominać o wszystkich dobrych zasadach i cytatach z Biblii.
Przyniosłem ci poduszkę, żebyś miał wygodniej pod głową, ja przyzwyczajony jestem spać byle jak, ale ty masz głowę kształconą, a niedobrze, jak myśli dostają nagniotków.
To bardzo dziwne, że ci, którzy mają dużo, zabierają jeszcze tym, co nic nie mają. Wspomniałem o tym dziadkowi z poddasza, ale on tylko splunął i powiedział, że to tałatajstwo i że zasługuje na porządne lanie. Ale kto, tego dokładnie nie mówił, może myślał o tych, co nic nie mają, a jednak pozwalają sobie to nic zabierać.