Nie da się połączyć kropek patrząc w przyszłość; można je połączyć tylko patrząc wstecz. Musisz więc ufać, że kropki w jakiś sposób połączą się w przyszłości. Musisz w coś wierzyć - w swoje jelita, przeznaczenie, życie, karmę, cokolwiek. To podejście nigdy mnie nie zawiodło i odmieniło całe moje życie.
Teraz patrzę na ludzi w dłuższej perspektywie. Innymi słowy, jeśli widzę, że coś nie jest zrobione dobrze, moją pierwszą reakcją nie jest to aby rozwiązać problem (...) Raczej co muszę zrobić, aby pomóc osobie, która schrzaniła, aby nauczyła się, zamiast jak rozwiązać problem. Czasami jest to bolesne, a ja nadal mamy ten instynkt, aby rozwiązać problem, ale to patrzenie na ludzi w dłuższej perspektywie jest prawdopodobnie największą rzeczą, która się zmieniła.
Myślę, że większość ludzi twórczych chce wyrazić wdzięczność za to, że może wykorzystać pracę tych, którzy byli przed nami. Nie wynalazłem języka ani matematyki, z których korzystałem. Wytwarzałem bardzo niewiele z rzeczy, które jem, i w ogóle żadnych ubrań. Wszystko, co robię, opiera się na pracy innych przedstawicieli naszego gatunku, na których barkach stoimy. Wielu z nas chce się temu gatunkowi odwdzięczyć i dodać coś do wspólnej puli.
Z moją wiarą w Boga jest mniej więcej pół na pół (...). Przez większość życia uważałem, że za naszym istnieniem musi się kryć coś więcej, niż widać na pierwszy rzut oka. (...) Lubię myśleć, że po śmierci coś z człowieka zostaje (...). Dziwnie się czuję, myśląc, że zbiera się te wszystkie doświadczenia, może trochę mądrości, a potem to wszystko znika. Dlatego bardzo chciałbym wierzyć, że coś pozostaje, że może nasza świadomość nie umiera. (...) Z drugiej strony jednak może to działa jak prosty przełącznik (...). Pstryk! I cię nie ma. (...) Może właśnie dlatego nigdy nie chciałem umieszczać wyłączników w urządzeniach Apple.
