(...) wszystkie pokolenia są przez coś stracone i zawsze były, i zawsze będą.
Człowiek spodziewał się smutku na jesieni. Cząstka nas samych umierała co roku, kiedy liście opadały z drzew, a gałęzie były nagie na wietrze w chłodnym, zimowym świetle. Ale wiedziałeś, że zawsze będzie wiosna, tak jak wiedziałeś, iż rzeka popłynie znowu, kiedy odtaje. Gdy zimne deszcze trwały i zabijały wiosnę, było to tak, jakby ktoś młody umarł bez przyczyny.
Jednakże wówczas wiosna zawsze w końcu przychodziła, ale było przerażające, że o mało nie zawiodła.