Pierwszą czynnością jaką rano spełni stary skaut jest zauważyć skąd wieje wiatr.
Pamiętajcie, że chłopiec chce od razu po wstawieniu do drużyny ruszyć na harce: nie zamrażajcie jego zapału wykładami bez końca. Dajcie mu gry i ćwiczenia skautowe, których on pragnie, a szczegółów technicznych nauczycie go pomału praktycznie.
Patrz szeroko. I nawet kiedy wydaje ci się, że patrzysz szeroko – ciągle patrz jeszcze szerzej.
Skaut musi mieć dobry węch, żeby móc nocą zwąchać wroga. Dobrym sposobem pracy skautowej są wyprawy badawcze.
Oto klucz do szczęścia; nie brać rzeczy zbyt tragicznie, robić co możecie najlepszego w danej chwili, życie uważać za grę, a świat za boisko.
Obóz jest podstawową rzeczą w prowadzeniu drużyny. Ale obóz musi być pełen pracowitości, a nie szkołą bezcelowego leniuchowania.
Skauting jest grą dla chłopców, pod przewodnictwem chłopców, w której starsi bracia stwarzają młodszym zdrowe otoczenie i zachęcają do zdrowych zajęć, ułatwiających wyrobienie w sobie cnót obywatelskich.
Skauci są dziećmi wolnych przestrzeni, a skauting to braterstwo w służbie i świeże powietrze.
Nie liczy się to ile posiadasz, ale ile dajesz innym i jak się z nimi dzielisz. Pomagając innym pomagasz i sobie. Starajcie się zostawić ten świat choć trochę lepszym, niż go zastaliście.
Nie jesteśmy klubem, ani szkółką niedzielną, ale szkołą – puszczaństwa /od puszczy/.
Niech chłopcy zrozumieją, że czystość jest rzeczą męską. Dajcie im pełnię zdrowych zajęć, a w ten sposób najlepiej pomożecie im pozbyć się brudnych myśli i niewłaściwych nawyków.
Nie chodzi o to, byśmy osiągnęli nasze najwyższe ideały, lecz o to, aby były one naprawdę wysokie.
Najważniejszy cel skautingu – wychowywać; pamiętajcie, nie nauczać lecz wychowywać, to jest nakłaniać chłopca, by sam dla siebie, z własnej ochoty uczył się tego, co będzie mu potrzebne dla rozwoju wewnętrznego.
Najlepsze wyniki osiągają te drużyny, gdzie najbardziej zaufano zastępowym. Tu leży tajemnica powodzenia wychowania skautowego.