Ludzie zdarli najpiękniejsze obrazy mego serca, a ja mimo to nie gniewam się na nich.
Porównywałem ją z ptaszkiem w niewoli, jakim sam byłem, którego wypuszczono z klatki, aby z podwiązanymi skrzydełkami użył wolności na bożym świecie.
Dary podawane lekką ręką bogaczy stają się ciężarem na sercu dla biednych!
Niech serce moje będzie sobie rozdarte! Wszakże motyl trzepoczący się na szpilce najpiękniej połyskuje! Rzeka, jeżeli kaskadą ze skał spada i w pianę się rozpryskuje, wydaje się tym piękniejsza! Takie jest przeznaczenie poety! Życie tylko krótkim marzeniem.
Szczęśliwszy ten, kto nigdy raju nie oglądał, niż ten, który w nim przebywał i wyszedł z niego, aby już nigdy doń nie wrócić.
(...) każda rzecz, od nasionka rośliny do nieśmiertelnej duszy naszej jest cudem, a jednak człowiek nie chce temu wierzyć.
Jedno "nie" byłoby może, jak się okaże później, cały mój los zmieniło. Owe cztery dni podróży skróciły mi życie młodzieńcze o sześć lat - i człowiek nazywa się wolnym? Prawda, że możemy chwytać wątki przed nami rozpostarte, lecz nie widzimy, jak są powikłane.
Tak mało znałem jeszcze świat, w wielu rzeczach byłem dzieckiem, chwytałem więc pierwszą lepszą dłoń, którą mi przyjaźnie podano, i za jeden uścisk ręki oddawałem całe zaufanie.
(...) ludzie rzadko mają łzy dla cudzych cierpień, jeżeli te nie budzą podobnych w ich własnej piersi. Jesteśmy wszyscy nawet w największych troskach i boleściach samolubni.
Istnieje legenda, że miłość zaprowadziła ład w chaosie i tak świat stworzyła. To stworzenie ponawia się w każdym żywo czującym sercu.
Trzeba dla przyjaciół narażać nawet życie swoje, chociażby ten postępek miał nie być oceniony.