Lenin zawsze wierzył, że jest lojalnym ortodoksyjnym rewolucjonistą marksistą [...] Uważał wszystkich swoich socjalistycznych przeciwników za zdrajców i fałszerzów prawdy; prawda została udostępniona jedynie przez dwóch wielkich mistrzów, Marksa i Engelsa.
Lenin doszedł do władzy po pierwsze dlatego, że uczynił swoją partię grupą zdyscyplinowaną i stosunkowo dobrze zorganizowaną; po drugie dlatego, że inne partie — zwłaszcza socjaliści rolni, tak zwani eserowcy, którzy mieli więcej zwolenników niż bolszewicy — nie mieli silnych przywódców ani konkretnego programu praktycznego; i po trzecie, ponieważ Leninowi i jego kolaborantom udało się dzięki propagandzie i innych taktykach sprawiać wrażenie, że spełnią życzenia mas.