Sofokles

Com sam namotał, sam teraz rozwiążę.

(...) rozumiem, że działam
Nad wiek i płonę nieprzystojnym gniewem,
Lecz twa złość przecież i twoje to czyny
Mnie popychają do gwałtu i winy,
Bo złe postępki są złego posiewem.

Wynalazł mowę i myśli dał skrzydła,
I życie ujął w porządku prawidła,
Od mroźnych wichrów na deszcze i gromy
Zbudował sobie schroniska i domy,
Na wszystko z radą on gotów.
Lecz choćby śmiało patrzał w wiek daleki,
Choć ma na bóle i cierpienia leki,
Śmierci nie ujdzie on grotów.

O nic nie proś, bo dla śmiertelników nie ma ucieczki od swego przeznaczenia.

Ze wszystkich skarbów największym jest rozsądek.

Żal i za złem tęsknie goni,
Bo był miłym trud niemiły...

Zginie – to śmiercią sprowadzi zgon inny.

Nie wiem; a kiedy czego nie wiem, milczę.

Ten dzień cię zrodzi i ten cię zabije.

Czas wie wszystko
I odsłoni
Każdej winy brud.

To nie żaden wstyd swych braci uczcić!

Gdzie brat na brata podniósł ramię,
Tam obok trupa poległ trup.

(...) sądzę, że najgorsze klęski
Zawsze na lepsze odmienić się mogą.

W toń nieszczęść sunę spienioną.

Wróg nawet i po śmierci nie będzie przyjacielem.

Mój los - współkochać, nie współnieawidzić.

Wszystko obrzydłe dla tego, co własnej
Naturze przecząc, czyni nieprzystojnie (Neoptolemos).

Jeżeli upaść, to z ręki paść męskiej, bo hańba doznać od niewiasty klęski.

Bo wdzięczność z wdzięczności zawsze się rodzi(Tekmessa).

Krew rozlana tu o pomstę woła