Cytaty duchownych rzymskokatolickich

Samotność łączy ciała, a dusze cierpienie.

Poezja kształtuje i budzi.

Od zwykłych rzeczy naucz się spokoju.

Nie posypujcie cukrem religii.

Nie polewaj, nie dmuchaj, gdy miłość się pali.

Nie bój się stracić – kochając nic nie tracisz.

Naszą ludzką siłą jest świadomość naszej słabości.

Nauka, wbrew utartemu mniemaniu, jest raczej ciągłą, twórczą niepewnością, a nie zbiorem pewników.

Najważniejsze dokonuje się w ciszy wewnętrznej.

Najpierw starzeje się ciało, potem umysł, na końcu serce.

Miłość oddala bo za bardzo zbliża.

Łatwiej upaść na głowę niż powstać z miłości.

Liryka religijna jest tak jak liryka miłosna zafascynowana Umiłowanym, chociaż niewidzialnym. Mówi o przeżyciach duszy ludzkiej spotykającej się z Bogiem osobą.

Kiedy Bóg drzwi zamyka – to otwiera okno.

Kto kocha, przyjmuje to, co dostaje, i daje, nie żądając wdzięczności. Miłość nie rachuje.

Kiedy myślę i nic nie wymyślę, to sobie myślę, po co ja tyle myślałem, żeby nic nie wymyślić. Przecież mogłem nic nie myśleć i tyle samo bym wymyślił.

Kiedy myślimy z wdzięcznością o zmarłych, dziękujemy Bogu, że przez tych, co odeszli, tyle nieraz otrzymaliśmy dobrego.

Każde małżeństwo przypomina trzy zakony: na początku franciszkanów, radosnych, zapatrzonych w przyrodę; z czasem – mocnych w słowach i argumentowaniu dominikanów; po latach już tylko kamedułów, przestrzegających reguły milczenia.

Jeśli ktoś cierpi tylko, dlatego, żeby cierpieć, jest cierpiętnikiem. Jego cierpienie jest puste.

Jeśli jest noc, musi być dzień, jeśli łza – uśmiech.