Systematyczne rozumowanie jest czymś, bez czego nie możemy, jako gatunek lub indywidualności, się obyć. Jednak jeśli chcemy pozostać przy zdrowych zmysłach, nie możemy również obyć się bez bezpośredniej percepcji, im bardziej niesystematycznej, tym lepiej, wewnętrznych i zewnętrznych światów, w których się urodziliśmy.
Dana nam rzeczywistość jest nieskończonością, która przekracza wszelkie zrozumienie, a jednak jest bezpośrednio i w pewien sposób zupełnie postrzegana. To transcendencja innego porządku niż ludzki, a jednak może być nam objawiona jako poczucie immanencji, przeżywany udział.
Bycie oświeconym to bycie świadomym, zawsze, całej rzeczywistości w swej immanentnej inności - bycie jej świadomym, a jednak pozostanie w stanie umożliwiającym przetrwanie jako zwierzę, myślenie i czucie jak człowiek, odwoływanie się zawsze, gdy to wskazane, do systematycznego rozumowania.
Naszym celem jest odkrycie, że zawsze znajdowaliśmy się tam, gdzie powinniśmy".
W świecie, w którym edukacja jest w głównej mierze słowna, bardzo wykształceni ludzie nie są w stanie skierować uwagi na cokolwiek poza słowami i pojęciami. (...) Nawet w naszej erze techniki, werbalistyczne nauki humanistyczne otacza się szacunkiem. Niewerbalne nauki humanistyczne, sztukę bezpośredniego uświadamiania sobie określonych faktów naszej egzystencji ignoruje się niemal całkowicie. (...) Kwestia edukacji w zakresie niewerbalnych nauk humanistycznych nie mieści się w żadnej ustalonej przegródce. Nie jest to religia, neurologia, gimnastyka, moralność, czy nauka o prawach i obowiązkach obywatela, ani nawet psychologia eksperymentalna. Skoro tak jest, temat ten, z punktu widzenia akademickiego czy kościelnego, nie istnieje i można go bezpiecznie ignorować lub pozostawić z protekcjonalnym uśmiechem, tym, których faryzeusze werbalistycznej ortodoksji określają mianem dziwaków, znachorów, szarlatanów i niekompetentnych amatorów.