Po pierwsze mam na myśli, że są pewne bezosobowe siły które pchają /świat/ w kierunku mniejszej i mniejszej wolności. Myślę także, że istnieją urządzenia techniczne, które, kiedy są używane, przyspieszają ten proces.
Miłość odsuwa strach; ale i odwrotnie, strach ogranicza miłość. I nie tylko miłość. Strach eliminuje także inteligencję, dobroć oraz wszelką myśl o pięknie i prawdzie. W przemyślanie żartobliwej desperacji pozostawia jedynie świadomość własnej nieprzyzwoitości
Ci, którzy o tym milczą, kłamią. Ci, którzy o tym mówią, piętnowani są za pornografię. Rzecz jasna, winę za to ponosi nasza filozofia życia, ta zaś jest nieuniknionym produktem ubocznym języka, który w sferze idei rozdziela to, co nierozłącznie związane jest w fakcie.
Spoglądając jednak wstecz i w górę z naszego punktu obserwacyjnego na schodzącej w dół drodze współczesnej historii, dobrze widzimy, że wszelkie zło, które zrodziła religia, może rozkwitać bez jakiejkolwiek wiary w czynnik nadprzyrodzony; że zdeklarowani materialiści skłonni są czcić swoje własne sklecone naprędce wytwory, przydając im cechy Absolutu;
- Dach! - zabrzmiał piskliwy głos.
Windziarz był niskim, małpim stworkiem ubranym w czarną tunikę półkretyna epsilona-minus.
- Dach!
Rozwarł drzwi. Uderzyły weń gorące promienie popołudniowego słońca, zamrugał oczami. "Ooo, dach!" - powtórzył zachwycony. Wyglądał jak nagle radośnie przebudzony z mrocznego, unicestwiającego odrętwienia. "Dach!"
Uśmiechał się ku twarzom pasażerów pełen psiego, pełnego nadziei uwielbienia. Rozmawiając i śmiejąc się, wyszli z windy w rozświetlony teren. Windziarz spoglądał za nimi.
- Dach? - powtórzył znowu, tym razem pytająco.
Zadźwięczał dzwonek i głośnik u sufitu windy zaczął wydawać polecenia tonem bardzo łagodnym, ale bardzo władczym.
"Zjeżdżaj w dół - mówił - zjeżdżaj w dół. Piętro osiemnaste. Zjeżdżaj w dół, zjeżdżaj w dół. Piętro osiemnaste. Zjeżdżaj w dół, zjeżdżaj..."
Windziarz zatrzasnął drzwi, nacisnął guzik i natychmiast zapadł na powrót w szemrzący półmrok szybu, półmrok jego zwykłego otępienia.
Słowo to (bo „ojciec” było nie tyle nieprzyzwoite – przy całej jego konotacyjnej bliskości wobec obrzydliwego i niemoralnego faktu rodzenia dzieci – co raczej ordynarne, było nietaktem skatologicznym raczej niż pornograficznym), komicznie sprośne rozładowało atmosferę zgęszczoną do niemożliwości.
"Już prawie odeszłam" - zwierzyła mi się. "Odeszłaś? Dokąd?" - zapytałem. "Nie wiem - odparła potrząsając głową. - To ten wiatr. Wieje i wieje. Wywiał mi wszystko z głowy - pana, Grampusa, wszystkich. Wszystkich z domu i ze szkoły, wszystko, co widziałam i o czym myślałam. Wszystko wywietrzało i nie zostało już nic, tylko sam wiatr i uczucie, że żyję. I nawet to stawało się już jedną rzeczą i uciekało gdzieś. Gdybym się była poddała, nie potrafiłabym się zatrzymać. Przeniosłoby mnie przez góry i przez ocean i może zapędziłoby mnie prosto w którąś z tych czarnych dziur pomiędzy gwiazdami, którym przyglądaliśmy się wczoraj".
Ojciec Benedykt jest zatem w stanie odnaleźć potwierdzenie słuszności swych wywodów nawet w przypowieści o Rachab. Czerwony sznur, który prostytutka z Jerycha spuściła ze swego okna jako znak dla chcących zdobyć miasto Izraelitów, miała według niego oznaczać, iż "Bóg chce, abyśmy przeżywali krwawą Mękę Chrystusa w oknie domu naszej duszy, który jest zrozumieniem, byśmy zawsze oddawali się medytacji i kontemplacji tej Męki". Wydaje się absolutnie niezrozumiałe, jak tego rodzaju argument mógł kiedykolwiek zostać przez kogokolwiek uznany za przekonujący. Fakt, że go za taki uznano, należy zachować w pamięci, abyśmy zawsze mieli świadomość, że ramy odniesienia ludzkich myśli i uczuć nie są niezmienne, a w każdym momencie historii pewne rzeczy są nie do pomyślenia, zaś pewne opinie uznaje się za niedopuszczalne.
(...) żadna religia nie popiera niekontrolowanego umierania, tymczasem normy religijne i społeczne na całym świecie sprzyjają niekontrolowanemu rozmnażaniu.
