Gottfried Wilhelm Leibniz

Wtedy gdy wyniknie spór pomiędzy dwoma filozofami, nie będzie już potrzebny trud naukowej dysputy większy niż trud dwóch rachmistrzów. Wystarczy, jeśli obaj siądą przed swoimi maszynami do liczenia i powiedzą do siebie (być może z przyjemnym uśmiechem): No to policzymy!

Sprawiedliwość nie jest niczym innym jak miłością bliźniego ludzi mądrych.

Rozum jest duszą wolności.

Natura nie czyni skoków.

Muzyka to przyjemność, jakiej dusza ludzka doświadcza przez liczenie, nie zdając sobie sprawy, że ma do czynienia z liczeniem.

Monady są bezokienne.

Kto szuka prawdy, nie powinien liczyć głosów.

Kochać się jest to być skłonnym do rozmiłowania się w doskonałości.

Jesteśmy tym bardziej wolni, im bardziej działamy z inspiracji rozsądku, a tym bardziej zniewoleni, im więcej pozwalamy sobą rządzić namiętnościom.

Jednostka urojona jest nieomal pomostem między bytem i niebytem, pięknym i cudownym wynalazkiem boskiego ducha.

Identyczność tego, co nierozróżnialne.

Grzechów, które rzeczywiście się zdarzają, Bóg ani chce, ani nie chce, lecz tylko je dopuszcza.

Gdyby ten świat nie był najdoskonalszy z możliwych, Bóg by go nie stworzył.

Gdy Bóg rachuje, staje się świat.

Długa jest droga wiodąca od rozumu do serca.

Dlatego, że nie znajdujemy, czego szukamy, nie powinniśmy rezygnować z szukania tego, co znaleźć możemy.

Dlaczego istnieje raczej coś niż nic?

Doskonałość jest niczym innym, jak ilością rzeczywistości. Doskonałe jest jedynie to, co nie posiada ograniczeń.

Cofamy się, aby skoczyć wyżej.

Bo jest to znakomitym mężom nie honor, jak niewolnikom ślęczeć godzinami przy obliczeniach.