Pomiędzy zmysłem strasznego czynu, a jego spełnieniem istnieje faza przejściowa, jakby senny koszmar.
[akt II, scena I].
Potędze blisko do zbrodni, gdy nie zna litości.
[akt II, scena I].
My, drobne ludziki, pętamy się pod nogami giganta, zanim nas wchłoną pospolite groby.
[akt I, scena II].
Kto utnie z życia ze dwadzieścia lat, oszczędza sobie dwudziestu lat strachu przed śmiercią.
[akt III, scena I].
Marek Antoniusz zaś niech was nie trapi:
Nie zdziała więcej, niż potrafi zdziałać
Ramię, gdy głowa odcięta od ciała.
[Akt II, Scena I].
On był
wielkoduszny.
Składał się z tylu,
tak pomieszanych
ze sobą żywiołów,
że wstać mogła
Natura
i powiedzieć światu:
"Oto był człowiek!
Ach, gdyby można ducha tego zabić,
A szabli ostrzem ciała nie rozdzierać!
Lecz duch Cezara z krwią tylko wypłynie;
Więc, przyjaciele, zabijmy Cezara
Dłonią bez trwogi, lecz bez nienawiści.
Niech każdy uśmiech na swej twarzy niesie,
Niech głębin duszy nie zdradza spojrzeniem,
Ale, jak nasi rzymscy aktorowie,
Choć z ogniem w sercu, twarz miejmy spokojną.
BRUTUS
To nic, nic, Porcjo — to chwilowa słabość.
PORCJA
Brutus jest mądry; gdyby czuł się słabym,
Użyłby środków, co wracają zdrowie.
Nie zmrużyłem oka.
Pomiędzy zmysłem strasznego
Czynu a jego spełnieniem istnieje
Faza przejściowa, jakby senny koszmar:
W tej przerwie dusza i śmiertelne ciało
Wchodzą w spór; człowiek, ofiara ich waśni,
Jest jak państewko w dniach wojny domowej.
[przekład S. Barańczak]
Złe czyny ludzi żyją po ich śmierci,
A dobre idą do ziemi wraz z kośćmi.
O fatalna Pomyłko, córko Melancholii - czemu łudzisz najlepsze umysły pozorem nie istniejących rzeczy?
[akt V, scena III]
...są w życiu tym chwile, w których przeznaczeń swych panem jest człowiek. Jeśliśmy zeszli do nędznej sług roli, to nasza tylko, nie gwiazd naszych wina.
[kt I, scena II, przekład Leona Urlicha].
Każdy niewolnik ma we własnej dłoni dość mocy, aby niewolę przekreślić.
[akt I, scena III]
Chodźmy. Noc idzie. Mrok na polu zgęstniał. Czas zakosztować uroków zwycięstwa!
W zabiegach ludzkich jest przypływ i odpływ.
Pora przypływu stosownie schwytana
Wiedzie do szczęścia; kto oną opuszcza,
Ten podróż życia po mieliznach z biedą
Musi odbywać. Myśmy teraz właśnie
Na tak wezbrane wypłynęli morze:
Trzeba nam z fali przyjaznej korzystać.
Inaczej okręt nasz zatonie.
[ przeł. J. Paszkowski - akt IV scena 3]
Tchórz wiele razy umiera, nim umrze;
Człowiek waleczny kona tylko raz.
Ze wszystkich dziwów o jakich słyszałem
Najbardziej zawsze zdumiewał mnie jeden:
Że ludzie boją się śmierci, choć wiedzą,
Iż nadejść musi i prędzej czy później
Nadejdzie.
[przekład S. Barańczak - akt II, scena 2)
Wina to, drogi Brutusie, nie gwiazd naszych, ale nas samych (...)
To nasza tylko, nie gwiazd naszych wina.
[przeł. Leon Ulrich, Kraków, 1895].