Załoga "Panny Amelii" nie spoczywała prawie nigdy, posłuszna rozkazom szefa, który przyjął zasadę: nie tracić przede wszystkim czasu.
- Ksiądz włada kilkoma językami, nieprawdaż?
- Znam pięć języków żywych: niemiecki, francuski, włoski, angielski i hiszpański.
Tego dnia, kiedy powziąłem myśl o zemście, trzeba było sobie wyrwać serce.
Tak. Taki postępek byłby zgodny z naturą Hiszpana: morderstwo tak, ale podłość nie.
- To prawda - odparł Danglars - co mówią o wyższości Francuzów nad Hiszpanami: Hiszpan traci czas na dumania, a Francuz wynajduje sposoby.
- Mercedes nie jest moją kochanką - odpowiedział z powagą młody człowiek - ale narzeczoną.
- Czasem na jedno wychodzi.
Spróbujcie zaprowadzić dwa barany albo dwa woły do rzeźni i dajcie jednemu do zrozumienia, że drugi nie umrze: baran zabeczy wtedy z radości, wół zaryczy. Ale człowiek, którego Bóg stworzył na swoje podobieństwo, człowiek, któremu Bóg pragnął zaszczepić miłość bliźniego jako pierwszy, jedyny i najświętszy obowiązek, człowiek, któremu Bóg dał mowę, aby wyrażał swe myśli — cóż powie ów człowiek, dowiedziawszy się, że jego towarzysz jest ocalony? Będzie złorzeczył. Chwała człowiekowi, arcydziełu natury, chwała panu stworzenia!
Idee nie umierają (…); drzemią czasem, ale budzą się jeszcze silniejsze.
Każdy człowiek, począwszy od najnędzniejszych, a skończywszy na osobistościach najwyżej postawionych w hierarchii społecznej, skupia wokół siebie jakby osobny mały światek, mający jak u Kartezjusza, swoje wiry i powinowactwa.
O, złość ludzka to uczucie bardzo głębokie; sięga głębiej niż dobroć boża.
- O mój drogi ojcze, ty, który dałeś mi wolność, wiedzę i bogactwo! Ty niby wyższa istota miałeś wiedzę dobra i zła, powiedz mi, jeśli po naszych zmarłych zostaje coś, co unosi się w powietrzu, tam gdzie żyli i cierpieli, powiedz mi, daj mi znak w imię miłości ojcowskiej, jaką mnie darzyłeś, i w imię synowskiego przywiązania, jakim ja darzyłem ciebie czym słusznie uczynił?
Ale człowiek, którego Bóg stworzył na obraz i podobieństwo swoje, człowiek, co z Bożego nakazu ma poczytywać sobie miłość za pierwszy, jedyny i najświętszy obowiązek, człowiek, którego Bóg obdarzył mową, by mógł wyrażać myśli swoje - cóż ów człowiek uczyni, dowiedziawszy się, że jego towarzysz ocalał? Przeklnie go. Chwała człowiekowi, chwała władzy stworzenia.
- (...) Ma on bardzo ładny ogród, pełen warzyw, kwiatów i owoców. Otóż wybrał on raz główkę kapusty: przez trzy dni polewał ją arszenikiem. Trzeciego dnia kapusta zżółkła, lecz to właśnie robiło wrażenie, iż stała się dojrzałą. Jeden Adelmonte wiedział, że jest zatrutą. Przyniósł kapustę do siebie i dał parę liści tej kapusty do zjedzenia królikowi. Królik zdechł. Wtedy opat kazał go kucharce oczyścić, a wnętrzności wyrzucić na śmieci. Po śmieciach tych chodziła kura, która wnętrzności te podziobała trochę, co wywołało, ten skutek, że zachorowała i padła; w chwili, gdy w konwulsjach walczyła ze śmiercią nadlatuje sęp, spada na biedną kurę i unosi ją w powietrze a następnie do swego gniazda, gdzie ptaka pochłania.
Po paru dniach i sęp się uczuł niedobrze; gdy leciał w przestworzach, zakręciło mu się nagle w głowie i spadł do sadzawki. Szczupaki pożerają wszystko, jak pani wiadomo zapewne: otóż pożarły i sępa. Gdyby takiego szczupaka otrutego przez czwarte już stworzenie dać komu na półmisku, to ten ktoś umarłby, po upływie kilku, lub kilkunastu dni, na ból żołądka. Gdyby zrobiono nawet sekcję, to nie znalezionoby najmniejszego śladu trucizny i doktorzyby orzekli, iż zmarły chorował na wodną puchlinę, albo na gorączkę tyfoidalną.
- Wszystkie te okoliczności - odrzekła pani de Villefort - jeden drobny wypadek wniwecz obrócić może; sęp mógł nie upaść naprz. do stawu, lecz o paręset kroków od niego.
- Otóż na tym polega cała sztuka, że na Wschodzie umieją kierować wypadkami.
Widać było, że pani Danglars uległa jednemu z tych nerwowych rozdrażnień, z których kobiety czasem nie zdają sobie same sprawy, albo — jak się domyślił Debray — poruszyło ją coś, o czym nikomu nie chciała powiedzieć. Wiedział, że humory stanowią konieczny składnik życia kobiecego, nie nalegał więc dłużej, postanawiając poczekać na bardziej odpowiedni moment, aby jeszcze raz zapytać, albo na wyznanie proprio motu.
Przyjaciele, których utraciliśmy nie spoczywają w ziemi. Ich miejsce jest w naszym sercu.
Bo w rzeczach zwykłych i dozwolonych nasze przyrodzone pragnienia mówią nam, że nie wykraczamy poza nasze prawa. Tygrys, który krew przelewa z natury, potrzebuje jednej tylko rzeczy — aby węch wskazał mu, gdzie znajduje się zdobycz. Natychmiast rzuca się w jej stronę, spada na nią, zabija i rozdziera. To jego instynkt i on jest mu posłuszny. Ale człowieka, przeciwnie, krew napawa wstrętem — i to nie prawa społeczne powstrzymują człowieka od zbrodni — ale prawa naturalne. (s. 82).
...dla człowieka szczęśliwego modlitwa jest monotonnym zbiorem słów pozbawionych sensu, aż do dnia, w którym cierpienie zaczyna tłumaczyć człowiekowi nieszczęśliwemu ten wzniosły język, którym przemawia do Boga".