Nie ma znaczenia kim jesteś (…) Prawdziwa osoba kryjąca się za fasadą jest taka sama. Różne są tylko słowa albo ubrania (…) Rzeczywistość jest taka sama; tylko ubrania się różnią.
Im więcej wiesz, tym bardziej czujesz, jak grunt usuwa ci się spod nóg. Im więcej wiesz, tym mocniej czujesz, jakim jesteś ignorantem. A ci, którzy są naprawdę mądrzy, stają się ignorantami. Stają się prości jak dzieci lub prości jak idioci.
Druga osoba nigdy nie jest odpowiedzialna za twoje problemy. To w tobie coś kipi. Nie możesz przerzucić swoich problemów na obcą osobę, która przechodzi przez ulicę. Dlatego przerzucasz je na kogoś bliskiego. Unikaj tego, ponieważ miłość jest bardzo krucha i może zniknąć.
Tylko miłość może być odważna. Czy kochasz siebie? Czy kochasz Istnienie? Czy kochasz to piękne życie, które jest darem? Zostało Ci ono podarowane choć się tego nie spodziewałeś, chociaż nie miałeś jakiś szczególnych zasług, chociaż nie jesteś go wart. Jeśli kochasz Istnienie, które dało ci życie, które zapewni ci każdy kolejny dzień życia i opieki, to na pewno znajdziesz odwagę. A ta odwaga pomoże ci stać w pojedynkę jak libański cedr - wysoki, sięgający gwiazd, ale nie sam.
Kiedy dotrzesz do centrum, zaczniesz cieszyć się wszystkim, co dzieje się na powierzchni. Cała rzecz polega nie na tym, aby walczyć na powierzchni, lecz by wśliznąć się do centrum. Wtedy pojawia się opanowanie i nie jest to kontrola narzucona, panowanie pojawia się spontanicznie, kiedy jesteś ześrodkowany. Świadome ześrodkowanie to opanowanie umysłu.
Musisz zdać sobie sprawę z tego, że w każdej sytuacji, bez względu na to, co się z tobą dzieje, Ty jesteś odpowiedzialny i nikt inny. Jeśli Ty jesteś odpowiedzialny, to pojawiają się możliwości zmian, masz na coś wpływ. Jeśli ktoś inny jest odpowiedzialny - nic nie jest możliwe.
Sam stajesz się szczęśliwy, sam stajesz się zły, sam stajesz się smutny. Dopóki sobie tego nie uświadomisz zawsze będziesz niewolnikiem.
Opanowanie siebie przychodzi wraz z uświadomieniem sobie: „Jestem całkowicie odpowiedzialny za wszystko co mi się przydarzy. Cokolwiek się stanie, bezwarunkowo, ja jestem całkowicie odpowiedzialny".
Osoby zintegrowane stają się indywidualistami, a społeczeństwo pragnie czegoś wręcz przeciwnego - abyśmy stali się konformistami. Społeczeństwo kładzie nacisk na osobowość, nie na indywidualność. Słowo "osobowość" pochodzi od słowa persona, czyli maska. Społeczeństwo daje nam więc fałszywe pojęcie na temat tego, kim jesteśmy, daje nam zabawkę, którą bawimy się całe życie.
Z tego, co obserwuję, wynika, że prawie nikt nie jest tam, gdzie być powinien. Osoba, która spełniałaby się jako lekarz, zostaje malarzem, a ta, która byłaby najszczęśliwsza pod słońcem jako malarz, wybiera zawód lekarza. Wygląda na to, ze nikt nie wybiera drogi, jaka mu najbardziej odpowiada, i dlatego to społeczeństwo jest takie pogmatwane. Zamiast kierować się intuicją, pozwalamy, by kierowali nami inni.
Ja również nie potrafię odpowiedzieć na pytanie, dlaczego bez powodu się cieszę. Po porostu tak właśnie jest. Taki rodzaj radości trwa nieprzerwanie. Bez względu na to, co właśnie się wydarza, wciąż jesteśmy radośni. Radość towarzyszy nam dzień po dniu, w młodości i w starości, za życia i w czasie śmierci. Zawsze jesteśmy wypełnieni radością. Kiedy odnajdziesz tę radość, która pomimo zmieniających się okoliczności zewnętrznych wciąż ci towarzyszy, oznacza to, że z pewnością zrobiłeś duży krok na drodze do stanu buddy.
Jeśli twoja radość została czymś wywołana, prędzej czy później zniknie, pozostawiając cię w głębokim smutku. Istnieje jednak również inny rodzaj radości, którą można rozpoznać po potwierdzającym ją znaku: po prostu nagle, bez żadnej przyczyny doświadczasz radości i mimo najszczerszych chęci nie jesteś w stanie powiedzieć dlaczego.
Niebem płyną chmury i pawie tańczą, ale człowiek nie umie już tańczyć. Stał się kaleką. Kwitną drzewa, lecz człowiek myśli, nic nie czuje, a bez uczuć niemożliwy jest rozkwit.
Oświecenie jest istotą naturalnego porządku. Nigdy jednak nie mówiono o nim w ten sposób. Odwrotnie, uszkadzano ludzkie umysły, tworząc cele niezgodne z naturą. Prawdziwa natura jest w tobie. Umysł zaś pragnie rzeczy prawie niemożliwych. Dopiero kiedy je osiągniesz, czujesz się kimś szczególnym. Aby osiągnąć oświecenie, nie trzeba być człowiekiem utalentowanym. Jest ono źródłem życia każdego człowieka. Wiąże się z uświadomieniem sobie prostej prawdy: "Jestem tym, kim zawsze chciałem być". Nie możesz wykroczyć poza własną naturę. Takie wysiłki powodują tylko cierpienie, lęk i zamęt. Jak możesz wykroczyć poza siebie, poza źródło swojego życia?
Dziecko jest delikatne i bezradne. Można je w dowolny sposób formować. Społeczeństwo bezwzględnie wykorzystuje tę możliwość. Zanim dziecko stanie się dostatecznie silne, by stawiać opór, zostaje na różne sposoby okaleczone.
[...] Znajdujemy kolejne usprawiedliwienia. Są one nam potrzebne po to, by uniknąć rozpoznania prawdy, że to ja sam jestem za siebie odpowiedzialny i sam siebie tworzę. Takie właśnie jest znaczenie słów zawartych w sutrze Atisy: "Cała odpowiedzialność sprowadza się do jednego. Tym jednym jesteś ty.
