Oscar Wilde (1854 - 1900) był irlandzkim poetą tworzącym w duchu modernistycznego estetyzmu. W swoim czasie uznawany za kontrowersyjnego, był przez jednych wyśmiewanych, a innych uwielbiany.
Społeczeństwo, to społeczeństwo, jakie my sami stworzyliśmy, odtrąci mnie od siebie; ale Natura, której słodkie deszcze padają zarówno na sprawiedliwych, jak na niesprawiedliwych, wskaże mi rozpadliny w skałach, w których będę mógł się ukryć, i osłonięte doliny, w których ciszy będę mógł płakać niepostrzeżony. Rozepnie gwiazdy na niebie nocy, abym mógł, gdy mrok zapadnie, iść w dal, nie potykając się; powionie wiatrem na ślady stóp moich, aby nikt z tych, co chcą mnie ukrzywdzić, nie mógł pójść za mną; oczyści mnie w wielkich wodach i uleczy gorzkiemi ziołami.
[...] jednak mniemał, że prawdziwą istota zmysłów nigdy nie została zrozumiana i że zmysły dlatego tylko pozostały dzikie i zwierzęce, ponieważ świat chciał je głodem i bólem zmusić do uległości i zamarcia, zamiast dążyć do wytworzenia z nich czynników nowej duchowości, której cechą znamienną byłby subtelny zmysł piękna.
Oddanie życia za jakąś prawdę teologiczną wydawało mi się najgorszym użytkiem, jaki z tego życia można zrobić, a cóż dopiero samobójstwo w obronie literackiej tezy! Niemożliwe.
Wiedziałem, że stoję naprzeciw człowieka, którego sama osobowość jest tak fascynująca, że jeśli się jej poddam, wchłonie cała moją istotę, cała moją duszę, całą moją sztukę.
Najlepsi spośród biednych nigdy nie są wdzięczni. Są niewdzięczni, niezadowoleni, nieposłuszni i zbuntowani. I bardzo słusznie. Czują, że dobroczynność jest śmiesznie skromnym usiłowaniem częściowej restytucji, czy może sentymentalną łaskawością, której zazwyczaj towarzyszą podejmowane przez takiego sentymentalistę impertynenckie próby zawłaszczenia ich prywatnego życia. Czemużby mieli być wdzięczni za okruchy z pańskiego stołu? Powinni przy nim zasiadać [...].
Fizjolodzy twierdzą, że człowiek zmienia się co siedem lat, lecz ludzkie pasje zostają ciągle te same. Można je dławić, ale nadal skrycie wzbierają w piersiach i jeśli nie znajdą ujścia, charakter z pewnością nie ulegnie poprawie. Człowiek coś tylko przed sobą udaje i oszukuje innych, zachowując się nienaturalnie. Wiem, że przyszedłem na świat jako sodomita, nie moja to wina, tylko mojego organizmu.
Kiedy mówi się, że dzieło jest potwornie niezrozumiałe, znaczy to, że artysta powiedział czy wykonał piękną rzecz, która jest nowa; kiedy zaś opisuje się dzieło jako potwornie niemoralne, znaczy to, że artysta powiedział czy wykonał piękną rzecz, która jest prawdziwa.
Szekspir zwraca naszą uwagę na fakt, iż prawda gry aktorskiej, prawda widocznego dla oczu przedstawienia scenicznego, podnosi czar poezji przydając jej pięknu życia, a jej idealnej formie znam...
Jest zawsze coś zabawnie absurdalnego w uczuciach ludzi, których przestało się kochać. W tej chwili Sibyl Vane wydawała mu się absurdalnie melodramatyczna. Jej łzy i szlochy tylko go śmieszyły.
