Oscar Wilde (1854 - 1900) był irlandzkim poetą tworzącym w duchu modernistycznego estetyzmu. W swoim czasie uznawany za kontrowersyjnego, był przez jednych wyśmiewanych, a innych uwielbiany.
Doskonale rozumiem wściekłość angielskiej demokracji na tak zwane występki wyższych klas. Masy czują, że pijaństwo, głupota, niemoralność są ich przywilejem i że każdy z nas, robiąc z siebie osła, dopuszcza się kłusownictwa w ich rejonie.
Dobry wpływ wcale nie istnieje, Mr. Gray. Ze stanowiska naukowego każdy wpływ jest niemoralny (...) Bo wywierać na kogoś wpływ znaczy to samo, co obdarzać go swoją duszą. Człowiek taki nie posiada już wówczas własnych myśli. Nie pożerają go własne namiętności. Cnoty jego nie należą już do niego. Nawet jego grzechy, jeśli w ogóle grzechy istnieją, są zapożyczone od kogoś innego. Staje się on echem cudzej melodii, aktorem roli nie dla niego napisanej. Celem życia jest rozwój własnej indywidualności. Dać wyraz własnej swej naturze – oto nasze zadanie na ziemi.
Artysta powinien stwarzać piękno, ale nie wkładać w nie nic ze swego życia. Żyjemy w epoce, kiedy ludzie tak się obchodzą ze sztuką, jak gdyby miała być pewnego rodzaju autobiografią. Zatraciliśmy abstrakcyjny zmysł piękna.
Ale nasza młodość nie powróci już nigdy (...) Przekształcamy się w obrzydliwe kukły prześladowane wspomnieniem namiętności, których zbyt się lękaliśmy, i wyrafinowanych pokus, którym nie mieliśmy odwagi ulec.
W końcu podstawą więzi międzyludzkich [...] jest rozmowa. Do rozmowy potrzebna jest wspólna płaszczyzna, a dla dwojga ludzi o różnym poziomie kultury jedyna możliwa wspólna płaszczyzna leży na najniższym poziomie.
