Wysiadł. Sięgam do portmonetki, a tam - pszczoła. W palec mnie ucięła! Ach, ty!... - Szofer znów wmontował nie nadające się do druku wyrazy. - A czerwońca nie ma. Wczoraj w tym Varietes (nie do druku) jakiś cholerny magik odstawił numer z czerwońcami (słowa nie do druku)...
- Powiedz mi zatem, czemu nieustannie mówisz o dobrych ludziach? Czy nazywasz tak wszystkich ludzi?
- Wszystkich – odparł więzień. – Na świecie nie ma złych ludzi.
(…) – Czy wyczytałeś to z którejś z ksiąg?
- Nie, sam do tego doszedłem.
- I tego nauczasz?
- Tak.
- Skoro może pan wyjść na balkon, może pan również stąd uciec. A może to za wysoko?
- O, nie - odparł z naciskiem gość - nie mogę stąd uciec, nie dlatego, że za wysoko, tylko dlatego, że nie mam dokąd uciekać.
- Żyć trzeba właśnie za kremowymi zasłonami. Nie wiem, czemu wszyscy szydzą z poetów..
- Ależ uchowaj Boże...Pan niewłaściwie zrozumiał moje pytanie. Nie mam nic przeciwko poetom. Co prawda, wierszy nie czytuję...
- Ani żadnych innych książek oprócz regulaminu walki artylerii i pierwszych piętnastu stron "Traktatu rzymskiego"...Był na szesnastej stronie, kiedy zaczęła się wojna, więc dał sobie spokój...
Rozglądał się, głęboko wstrząśnięty, wreszcie rzekł do kota:
- Przepraszam, czy to ty...Czy to pan... - zająknął się, nie wiedząc jak powinien się zwracać do kocura. - Czy to pan jest tym kotem, który wsiadał do tramwaju?
- Ja - przytaknął kot, który czuł się pochlebiony, i dodał: - Miło mi słyszeć, że się pan tak uprzejmie zwraca do kota. Nie wiadomo, dlaczego wszyscy mówią do kotów "ty", choć jako żywo żaden kot nigdy z nikim nie pił bruderszaftu.
Nad ranem pokój wypełnił się duszącym zapachem siarki. O świcie Korotkow usnął i przyśnił mu się idiotyczny, straszny sen: oto na zielonej łące zjawiła się przed nim olbrzymia, żywa kula bilardowa na nóżkach. Było to tak paskudne, że Korotkow krzyknął i obudził się.
Śmierć nie dała na siebie czekać. Poszła jesiennymi, a potem zimowymi drogami ukraińskimi wraz z suchą śnieżną kurzawą. Zaczęła postukiwać z kulomiotów po zagajnikach. Jej samej nie było widać, ale poprzedzał ją aż za dobrze widoczny sękaty chłopski gniew. Gnał w dziurawych łapciach przez mróz i zamieć, bez czapki, z sianem w skołtunionych włosach, biegł ze spuszczoną głową i wył. Niósł dębowy drąg, bez którego nie obędą się na Rusi żadne poczynania. Poleciał z wiatrem czerwony kur. Potem dał się widzieć w purpurze zachodzącego słońca powieszony za narządy płciowe Żyd karczmarz. Aż w pięknej polskiej stolicy w Warszawie objawił się Henryk Sienkiewicz – stał na obłoku i uśmiechał się jadowitym uśmieszkiem.
