John Fitzgerald Kennedy (często określany jako JFK) – amerykański polityk, 35-ty prezydent Stanów Zjednoczonych od stycznia 1961 do czasu jego śmierci w zamachu w listopadzie 1963 roku. Podczas swojej prezydentury skupiał się głównie na postępie w stosunkach USA ze Związkiem Radzieckim.
Wierzę w Amerykę, gdzie system wolnej przedsiębiorczości kwitnie, aby wszystkie inne systemy mogły to zobaczyć i podziwiać – gdzie żadnemu biznesmenowi nie brakuje konkurencji ani kredytu – i gdzie żaden monopol, żaden haracz, żadna rządowa biurokracja nie może go wyrzucić z biznesu, który zbudował z własnej inicjatywy.
Bo w demokracji każdy obywatel, niezależnie od zainteresowania polityką, „piastuje urząd”; każdy z nas jest odpowiedzialny; i, w ostatecznym rozrachunku, rodzaj rządu, jaki otrzymamy, zależy od tego, jak wypełniamy te obowiązki. My, ludzie, jesteśmy szefami i będziemy mieć przywództwo polityczne, dobre lub złe, którego się domagamy i na które zasługujemy.
Prawdziwa demokracja, żywa, rozwijająca się i inspirująca, pokłada swoją wiarę w ludziach — wiarę, że ludzie nie tylko wybiorą ludzi, którzy będą sprawnie i wiernie reprezentować ich poglądy, ale także wybiorą ludzi, którzy będą dokonywać ich sumiennego osądu — wiarę, że ludzie nie będą potępiać tych, których przywiązanie do zasad prowadzi ich na niepopularne tory, ale nagradzać odwagę, szanować honor i ostatecznie uznawać słuszność.
Wojna będzie trwała do tego odległego dnia, kiedy odmawiający służby wojskowej będzie cieszył się taką samą reputacją i prestiżem, jak wojskowy dzisiaj.
Zdecydowaliśmy się w ciągu nadchodzących dziesięciu lat polecieć na Księżyc i dokonać innych rzeczy nie dlatego, że są łatwe, ale właśnie dlatego, że są trudne, a przez to zmuszą nas do lepszej organizacji i wykorzystania wszystkich naszych umiejętności (…).
Wszystkie nasze wysiłki muszą zmierzać do tego, abyśmy dotarli na Księżyc przed Rosjanami. W innym wypadku nie widzę potrzeby wydatkowania takich kwot, bo kosmos jako taki niewiele mnie obchodzi. W grę wchodzą gigantyczne kwoty. Nadwerężyliśmy nasz budżet, a jedynym tego uzasadnieniem jest osiągnięcie rezultatu w takim czasie, o jaki proszę.
Teraz dźwięk trąbki przyzywa nas ponownie, nie jako zew broni, choć broni nam potrzeba, nie jako zew boju, choć w boju trwamy, lecz jako wezwanie do znoszenia ciężaru długich zmagań w półmroku – rok za rokiem, „weseląc się nadzieją i będąc cierpliwymi w ucisku” – do znoszenia zmagań z powszechnymi wrogami człowieka: tyranią, biedą, chorobą i samą wojną.
Sprawdzianem naszej godności narodowej będzie to, czy potrafimy przyzwyczaić się do myśli, że rokowania nie są konfliktami, w których chodzi o zwycięstwo lub klęskę.
