Joanne Murray znana jako J. K. Rowling - brytyjska pisarka, scenarzystka, producentka filmowa i telewizyjna, filantropka, a wcześniej wykonywała zawód nauczycielki języka angielskiego. Sławę przyniosła jej seria powieści fantasy o Harrym Potterze.
HERMIONA: Tracę cierpliwość. Odejmuję Gryffindorowi dziesięć punktów za głupotę.
ALBUS: Przecież ty nie jesteś taka wredna.
HERMIONA: Odejmuję Gryffindorowi dwadzieścia punktów, żeby Albus Potter przekonał się, że jestem taka wredna.
Poczuł jednak ulgę, gdy przybył Charlie, bo choć na chwilę przestał myśleć o tym wszystkim na widok pani Weasley, która prawie siłą usadziła Charliego na krześle, zagroziła mu różdżką i oświadczyła, że zamierza go porządnie ostrzyc.
Co to jest? - zapytał Ron, wskazując na wielki półmisek z jakimiś skorupiakami w sosie, stojący obok imponującego puddingu z siekanego mięsa. - Bouillabaisse - odpowiedziała Hermiona. - I ja ciebie też! - zawołał Ron.
- Ale kim są ci dementoidzi? - przerwał mu ze złością wuj Vernon. - Co oni ROBIĄ?
- Już wam mówiłem: wysysają z ofiary szczęście...a jak im się uda, całują ją i...
- Całują?! - oczy wuja Vernona zaczęły wychodzić z orbit. - Całują?
- Tak to się nazywa...kiedy wysysają z ofiary duszę. Przez usta.
Ciotka Petunia jęknęła żałośnie.
- Duszę? Ale jemu nie zabrali...przecież mój syn wciąż ma swą...Chwyciła Dudleya za ramiona i potrząsnęła nim, jakby chciała sprawdzić, czy dusza wciąż w nim grzechocze.
PANI Z WÓZKIEM: Mogę tylko powiedzieć, że kiedy Ekspres Hogwart ruszył w swoją pierwszą trasę, sama Ottalina Gambol zaproponowała mi tę pracę.
SCORPIUS: To było sto dziewięćdziesiąt lat temu.
Jej odraza do samej siebie przypominała ubranie z
pokrzyw – całe ciało kłuło ją od niej i piekło. Bez przerwy
musiała się powstrzymywać, żeby wytrwać i pozostać w
bezruchu. Żeby nie zerwać się z miejsca, by zrobić jedną
jedyną rzecz, która przynosiła ulgę. Zanim to nastąpi, cała
rodzina musiała pójść spać. Ale Sukhvinder przeżywała
katusze, leżąc tak i słuchając swojego oddechu, świadoma
bezużytecznego ciężaru swego brzydkiego, odrażającego
ciała na łóżku. Lubiła rozmyślać o utopieniu się, o utonięciu
w chłodnej zielonej wodzie, i wyobrażać sobie, jak powoli
wtula się w nicość...
- Chyba nie chcesz mnie zabić Dumbledore? - zawołał Voldemort, a jego szkarłatne oczy zapłonęły ponad tarczą. - Gardzisz brutalnością, prawda?
- Obaj wiemy, Tom, że są inne sposoby na zniszczenie człowieka. [...]
- Nie ma nic gorszego od śmierci Dumbledore! - warknął Voldemort.
- Mylisz się - powiedział Dumbledore, zbliżając się do niego. [...] - Ale twoja niezdolność zrozumienia, że są rzeczy o wiele gorsze od śmierci, zawsze była twoją największą słabością...
- Wydaje mi się - oświadczyła swoim tajemniczym szeptem, w którym jednak dało się odczuć głęboką urazę - że niektórzy z nas - tu spojrzała wymownie na Harry'ego - zachowywaliby się nieco mniej frywolnie, gdyby zobaczyli to, co ja zobaczyłam wczoraj wieczorem w mojej kryształowej kuli. Siedziałam tu sobie przy jakiejś robótce, gdy nagle poczułam przemożną potrzebę spojrzenia w kulę. Zasiadłam przed nią i zajrzałam w jej kryształowe głębie...i jak myślicie, co zobaczyłam?
- Olbrzymiego starego nietoperza w wielkich okularach - mruknął cicho Ron.
Harry całą siłą woli powstrzymał się od parsknięcia śmiechem.
Jeszcze nigdy nie widział, by jakiś czarodziej odkrywał coś w taki sposób, ale już dawno się nauczył, że huki i dymy często są oznakami nieudolności, a nie doświadczenia.
