Wszystkie wojny zakładają istnienie ludzkich słabości i starają się je wykorzystać.
Piękno nie może być zdefiniowane przez odciętne i rzędne, tak jak okręgi i elipsy nie są tworzone przez wzory geometryczne.
Śmiałość zarządzana intelektem jest znakiem bohatera.
(...) talent i geniusz operują poza zasadami, a teoria jest w konflikcie z praktyką.
Współczesne wojny rzadko były prowadzone bez nienawiści między narodami, co jest mniej lub bardziej substytutem nienawiści międzyludzkiej.
Wielkie rzeczy same z siebie tworzą wielki umysł, drobne rzeczy tworzą mały umysł, chyba, że człowiek odrzuca je jako całkowicie obce.
Wśród wszystkich namiętności które inspirują człowieka w walce, żadne, musimy przyznać, nie są tak potężne i stałe, jak tęsknota za honorem i uznaniem.
(...) rolą determinacji jest ograniczenie wątpliwości i niebezpieczeństw wahań, gdy motywy do działania są niewystarczające.
Mimo, że nasz intelekt zawsze tęskni za jasnością i pewnością, dla naszej natury niepewność jest często fascynująca.
Najgorsze warunki w jakich może znaleźć się agresor, to bycie zupełnie bezbronnym.
Wynalezienie prochu i stałe doskonalenie broni są wystarczające aby pokazać, że postęp cywilizacyjny nie uczynił nic praktycznego, aby usunąć impuls chęci zniszczenia wroga, co jest centralną ideą wojny.
Akcja w wojnie jest jak poruszanie się w opornym środowisku. Tak jak najprostszy i najbardziej powszechny ruch: chodzenie, które nie może być łątwo wykonywane w wodzie, tak na wojnie trudno zwykłym wysiłkiem osiągnąć nawet średnie rezultaty.
Powtarzamy ponownie: siła charakteru nie zależy głównie od silnych uczuć, ale od zachowania równowagi pomiędzy nimi.
Widzimy więc, że wojna nie jest jedynie aktem politycznym, lecz prawdziwym narzędziem polityki, kontynuacją politycznego współżycia przeprowadzaną innymi środkami. To co pozostaje niezwykłe w wojnie to po prostu niezwykłość natury jej środków.
Wojna jest jedynie kontynuacją polityki innymi środkami.