Władysław Eugeniusz Sikorski żył w latach 1881 - 1943 - generał i polityk, premier rządu na uchodźstwie w czasie II wojny światowej.
Zwycięstwa polegają na harmonii techniki wojennej z duchowymi wartościami narodu i jego wojska.
Trzeba podkreślić, że kraj nasz został głęboko poruszony dowodami lojalności, złożonymi Polsce przez mniejszości słowiańskie i żydowską. Jest to nieodparty dowód, że polska więź państwowa wyszła nienaruszona z tej straszliwej próby, którą jej narzucono. Za tę więź przywódcy Bundu Henryk Erlich i Wiktor Alter zapłacili życiem, kiedy w 1941 roku po wyjściu z więzienia na mocy amnestii, podejmując się, na propozycje radzieckie, organizacji żydowskiego komitetu antyfaszystowskiego, nie kryli, iż uważają się za polskich obywateli i czują się zobowiązani do działania w porozumieniu z władzami Rzeczypospolitej. W rezultacie, obaj zostali aresztowani, a następnie zgładzeni.
Podniosłem chylący się ku upadkowi sztandar Polski.
Z ostatniego przemówienia gen. Sikorskiego wygłoszonego w czerwcu 1943 r. do Junaków stacjonujących na Bliskim Wschodzie.
Od początku istnienia człowieka i od chwili, gdy jego historia jest znana, wojna uchodzi za jedną z reguł rozwoju ludzkości.
Źródło: Władysław Sikorski, "Przyszła wojna", Wydawnictwo MON, Warszawa 1984, s. 29.
Nie ma mowy o szczęściu bez patriotyzmu.
My Polacy rozumiemy wojnę nie jak symbol, lecz jako prawdziwą walkę.
Jestem człowiekiem, który jeśli mówi tak, to jest tak, jeśli mówi nie, to jest nie, a jeśli nie mówię nic, to albo nie mogę, albo nie chcę powiedzieć prawdy.
Jedna przeżyta chwila czasami uczy nas więcej, aniżeli całe życie.
Dziś czas jest dla ludzi silnych i odważnych, ci bowiem tylko mogą uzyskać zwycięstwo i uwolnić świat od tyranii.
Z przemówienia do 1. Brygady Spadochronowej dn. 23 września 1941r.
Informacje, jakie oficjalne koła żydowskie otrzymały o rzekomych dyskryminacjach Żydów przez polskie władze wojskowe w Rosji, są nieścisłe. Mogły być indywidualne wystąpienia oficerów, niezupełnie poprawne. Dlaczego jednak dotąd oficjalne koła żydowskie nie potępiły jawnej zdrady i innych zbrodni, jakich się wobec Polski i polskich obywateli dopuszczali przez cały czas okupacji sowieckiej.
W czerwcu 1941 r. w odpowiedzi na skargę przedstawicieli Agencji Żydowskiej – Izaaka Grunbauma i Emila Schmoraka na dyskryminację Żydów w armii polskiej w ZSRR i nieprzyjmowanie ich do jej szeregów.