Juliusz Słowacki herbu Leliwa żył w latach 1809 - 1849 r. Wybitny polski poeta - przedstawiciel romantyzmu, dramaturg i mistyk. Twórczość Słowackiego, zgodnie z duchem epoki i ówczesną sytuacją narodu polskiego, podejmowała problemy związane z walką narodowowyzwoleńczą, z przeszłością narodu i przyczynami jego zniewolenia, ale także poruszała uniwersalne tematy egzystencjalne.
Słowa dziecka to staremu kwiaty.
O Boże! Daj mi sławę choć po śmierci, a za to niech będę najnieszczęśliwszym, pogardzanym i nie poznanym w moim życiu.
Nie czas żałować róż, gdy płoną lasy.
Źródło: Lilla Weneda (prolog), 1840 r.
Miłość – to światło, to niebo, to życie!
Kto się śmieje, zawsze płaczących zwycięża.
Kobieta rodzi się gwiazdom podległa i kwiatom.
Duchowi memu dała w pysk i poszła.
Co nam zdrady! – Jest u nas kolumna w Warszawie.
Sęp ci wyjada nie serce – lecz mózgi.
Pawiem narodów byłaś i papugą
A teraz jesteś służebnicą cudzą